Yezzie weet ’t

Wat je altijd wilde weten maar nooit durfde te vragen.

Heb je een vraag over opvoeden, moederschap en hoe dat allemaal moet als je ook nog BPS of andere psychische kwetsbaarheden hebt? Mail je vraag naar redactie@stichtingborderline.nl en Yezzie geeft antwoord.

Ze schreef zeven columns over onder meer kinderwens en psychische stoornissen. Je kunt ze hier teruglezen. Nu wil Yezzie er ook voor andere moeders zijn. En ook voor oma’s, opa’s, broers en zussen, collega’s, buurvrouwen of vriendinnen. Ze heeft inmiddels 13 jaar ervaring als moeder met borderline bij het opvoeden van haar zoon. En dan kom je jezelf heus wel eens tegen!

Moeder (50) met 2 dochters van 14 en 16 jaar oud, vraagt: Mijn dochters vechten elke dag met elkaar. Die van 14 heeft sinds kort de diagnose borderline. We zijn laatst op de spoedeisende hulp belandt omdat de dochter van 14 de pols van de dochter van 16 had gebroken? Ik ben echt radeloos, wat moet ik hier aan doen.

Y: Het is altijd lastig als puberende broers en zussen zich afreageren op elkaar. Het hoort er wel bij, want zo ontdekken zij hun grenzen en ontwikkelen zij zich naar volwassenheid. In dit geval zou ik proberen de dochter van 14 met iets te straffen wat echt bij haar binnenkomt. Bijvoorbeeld haar telefoon een week in beslag nemen. Zij moet ervan doordrongen worden dat iemand serieus pijn doen, gevolgen heeft. Het is wel moeilijk omdat de dochter met borderline heftiger kan reageren dan jouw dochter die geen borderline heeft. Maar probeer consequent te blijven met haar straf en laat je niet door manipulatief gedrag beïnvloeden. Ze zou kunnen proberen om er op die manier onderuit te willen komen.

Dochter van 23 vraagt: Ik heb min of meer het contact met mijn moeder verbroken. Het is een moeilijke vrouw. Ik heb het vermoeden dat zij borderline heeft, maar ze vindt zelf dat er met haar niks aan de hand is. Ik vind het lastig om haar op afstand te houden. Ik voel mij hier zo schuldig over.

Y: Allereerst wil ik tegen je zeggen, dat ik het heel stoer vind dat je de relatie met je moeder op een laag pitje hebt gezet. Je bent je leventje nu zelf aan het opbouwen en je moeder heeft daar weinig van te vinden. Je bent als kind van een ouder met een psychische aandoening gewend aan het gedrag van je ouder. Dat gaat vaak opvallen op het moment dat je uit huis gaat. Je moeder is verantwoordelijk voor haar gedrag en als dat moeizaam gaat, lijkt het mij heel verstandig dat je nu voor jezelf kiest en onderzoekt hoe jouw moeder nog wel in je leventje kan passen in de toekomst of niet. Daar hoef je, je absoluut niet schuldig over te voelen. Sterker nog, je mag juist heel erg trots zijn op jezelf!