Column ‘Nickname” van Yezzie verschenen in Nieuwsbrief nr. 4 van 2012
Volgend jaar bestaat Stichting Borderline 25 jaar!!!! Wow, wat een mijlpaal!
Om die reden duikt onze vaste columnist Yezzie haar archief in. Zij schrijft al 22 jaar haar column voor onze nieuwsbrief en dat zijn er inmiddels al heel wat. In de aanloop naar ons jubileum deelt zij speciaal met ons haar mooiste, bijzonderste, heftigste columns opnieuw. Hoe kijkt zij na al die jaren daarop terug? En wat is daar anno 2023 nog van overgebleven? Yezzie zou Yezzie niet zijn als zij ook daar haar bekende ongezouten mening op zou geven.
Yezzie verschenen in Nieuwsbrief nr. 4 van 2012.
Ken je dat? Dat je onrustig bent, eigenlijk een beetje ontevreden met je leven en weer eens wat anders wil? Ik heb daar een paar keer in het jaar last van. Misschien komt het wel door de herfst? Het aangezicht van vallende bladeren en het geluid van gure, stormachtige regen die tegen de ramen van je huis aan slaat, zorgt bij mij ook altijd een beetje voor storm in mijn hoofd. En ik zal daar vast de enige niet in zijn, ha, ha.
“Ken je dat? Dat je onrustig bent, eigenlijk een beetje ontevreden met je leven en weer eens wat anders wil?”
Maar deze keer komt het eigenlijk niet door de herfst of mijn psychische gesteldheid die weer een beetje aan het balanceren is op een dun draadje. Deze keer heb ik gewoon een hele goede reden en dat is best wel een opmerkelijke ervaring, laat staan onwerkelijk, best wel ongelofelijk ook, bizar namelijk en het ging zo:
Een maand geleden werd ik gebeld door de directeur van het bedrijf waar ik een internettherapie bij heb gevolgd voor mijn eetstoornis. Hij viel meteen met de deur in huis door aan mij te vragen of ik mee wilde werken aan een Engelse documentaire over eetstoornissen. Meteen zei ik volmondig ja. Daar had hij niet op gerekend en gaf als antwoord: ‘Jeetje, wat een spontane reactie.’ Enigszins was ik er zelf ook verbaasd over. Maar gek genoeg leek ik onbewust al jaren op zijn vraag voorbereid te zijn. Door de jaren heen heb ik zelf er ook wel eens over nagedacht of ik lotgenoten zou kunnen helpen met het vertellen van mijn verhaal in de media, maar ik wist eigenlijk niet zo goed hoe en waar ik moest beginnen.
Ik ben nu alweer 11 jaar columnist van Stichting Borderline, ook dat vond ik een gigantische drempel waar ik overheen moest stappen. Kan ik dat wel? Zitten mensen wel op mijn verhalen te wachten en kan ik überhaupt wel iets toevoegen aan de Nieuwsbrief? Door de jaren heen, kreeg ik zoveel positieve reacties dat ik mij gesterkt voelde in mijn gevoel om mijn ziekte perikelen toch te delen. Ik bleek toch mensen aan te spreken en dat gaf eigenlijk een heel euforisch gevoel.
Maar nu kan ik me niet verschuilen achter een Nick name, maar kom ik in alle openheid in beeld op TV. In al die jaren van mijn columns schrijven, kon ik heerlijk in de anonimiteit werken en werd ik er niet meteen op aan gesproken. Het programma waaraan ik ga meewerken is ook al uitgezonden bij ons op TV, maar gelukkig lopen we nog een paar seizoenen achter. Het wordt wel gemaakt door een internationaal productiebedrijf dus de kans bestaat maar al te goed dat ik over een paar jaar aangesproken wordt op straat. Nu weet ik dat ik er rijp voor ben. Ik schaam me absoluut niet meer voor mijn beperkingen. Ik denk alleen maar terug aan de tijd dat ik het zelf het ook heel fijn vond om iemand op TV te horen zeggen, dat de problematiek met bijvoorbeeld een eetstoornis heel goed te behandelen is en dat het elke sterveling kan over komen.
Mede door al die ervaringen van lotgenoten ben ik gekomen waar ik nu ben en heeft dat ervoor gezorgd dat ik mezelf als ‘normaal’ beschouw. Ook ik ben een mens van vlees en bloed en geen buitenaards wezen.
Yezzie
Review op Column Yezzie
Wat ik opvallend vind, is dat ik nog steeds een haat-liefde relatie heb met hoe profileer ik mij naar buiten. Zoveel jaren later heb ik geen last meer van enige schaamte. Ik vind het volkomen normaal dat ik een psychische ziekte heb. Ik accepteer het net zoals een fysieke. Het is mooi om te zien dat er nu veel meer mogelijk is op mediagebied, zoals podcasts of Webinars. Ook onze stichting maakt daar gebruik van. In eerste instantie was ik er hartstikke enthousiast voor om daaraan mee te werken, maar bedacht mij later dat het nog niet zo handig is omdat ik nog een zoon van 15 thuis heb. Ik wil hem nog niet blootstellen aan mensen die dan vragen aan hem: Dat is toch jouw moeder? Die is toch niet helemaal goed? Ik wil dat pas doen als hij oud genoeg is om dat aan te kunnen. Sinds kort weet hij pas wat ik mankeer tussen de oortjes. En dat ging eigenlijk spelenderwijs. Daar was ik best trots op. Ook op het feit dat hij het heel relaxt opnam. Hij zei letterlijk: Maar, mama ik wist helemaal niet dat jij daar last van hebt? Ik vond het zo aandoenlijk dat hij het heel normaal vindt. Stiekem beschouw ik het als een groot compliment. Voor hem ben ik niet een “rare” moeder, maar wel een leuke die openstaat voor ‘gekke’ dingen, haha.
Ik vind het volkomen normaal dat ik een psychische ziekte heb
Nu ben ik toch nog steeds blij dat ik nog niet meewerk aan video’s of geluidsopnames. Ik heb een leven in de luwte en dat bevalt mij toch het beste. Ik heb een leven zonder social media. Daar heb ik in 2014 definitief voor gekozen en ik mis het voor geen meter. Het is belangrijk dat mijn kop rustig blijft en door sociale media raakte ik helemaal opgefokt. Door elk piepje of bliepje werd ik getriggerd en dat kon ik gewoon niet aan. Ik raakte er letterlijk overspannen van. Als je mijn naam googelt kom je amper wat tegen en dat vind ik fijn, want soms heb ik periodes dat ik liever niet ‘gezien’ wil worden. Het liefst incognito ben of in het daglicht helemaal op ga. Dat is het belangrijkste wat ik nodig heb. Elke keer weer bij mezelf thuiskomen.