Weer een mooie bijdrage van Pilby. Zij geeft een kijkje in haar leven als naaste van iemand met de diagnose Borderline… 

Weer een mooie bijdrage van Pilby. Zij geeft een kijkje in haar leven als naaste van iemand met de diagnose Borderline…  

 Lees hier het ervaringsverhaal.  

 ‘Het is best een rollercoaster,’ zeg ik. ‘Een constante zoektocht: energie krijgen, energie geven, energie verliezen.’ Ik beeld me in dat mensen knikken.  Zouden ze beseffen hoe het écht voelt?  Misschien…, maar ik betwijfel het.  En daarom zwijg ik vaak, vertel ik nauwelijks over de intensiteit van de relatie. In een omgeving van lotgenoten gaat het anders er is meer herkenbaarheid, toch praat ik zelden helemaal vrijuit.  

Het is best een rollercoaster,’ zeg ik

Toen ik in augustus vorig jaar een oproep zag van Stichting Borderline om een getuigenis af te leggen en te vertellen over mijn ervaringen, ging ik daarop in.  In een omgeving die meer over borderline kent, weet, ervaart. Deelde ik hoe ongelofelijk mijn relatie is geweest: de spiegels die het me heeft voorgehouden, de spontaniteit die ik als een spons heb opgezogen, de fijne tijden, het lachen, de kinderlijkheid die ongeremd mag bovenkomen en genietend van de impulsiviteit, de vrijheid en het ‘alles kan’ gevoel.    

Dat dit alles ook met een keerzijde komt, kon ik eveneens uiten en was voor veel anderen herkenbaar. Hoe kwetsbaar de relatie is, die non-evidentie van het samenzijn. De dualiteit van behoefte hebben naar stabiliteit en tegelijkertijd er een hekel aan hebben, steeds een zoektocht om die balans te zoeken.  De verwarring ook, als ik een reactie niet had voorzien, als ik voor de zoveelste keer zelf vergeet dat ik samenleef met iemand die een psychische kwetsbaarheid heeft. In combinatie met mijn eigen kwetsbaarheid, (vastgeroeste) patronen (bewust en onbewust) en verdedigingsmechanismen die niet altijd te kaderen zijn, door mezelf en de ander. Wederom steeds een zoektocht om die balans te zoeken.   

Steeds was ik verwonderd hoe puur een mens kan zijn.

Steeds was ik verwonderd hoe puur een mens kan zijn. Tegelijkertijd moest en moet ik helaas toekijken hoe diezelfde puurheid in confrontatie gaat met een maatschappij, een netwerk, familie, vrienden die dergelijke puurheid niet gewoon is, niet aankan of niet weet hoe ermee om te gaan. Dat laatste geldt ook voor mezelf. Ik kon het niet aan met momenten (meermaals) ondanks de kennis en gefrustreerd over mijn eigen acties en patronen.  Had ik maar niet dit gedaan…? Had ik maar meer dat gedaan…? Kon ik het maar beter begrijpen…? 

 Mijn relatie was een heen-en-weer bewegen van wit naar zwart, van een mega gevoel heel de wereld aan te kunnen, creatief, spontaan, vrijdenkend, out of de box naar begrenzend, op de toppen van je tenen, zoveel rekening houden met de ander dat je jezelf soms verliest.  Die zoektocht…,naar een relatie in balans.  Een relatie die geweest is, voorbij, maar die nog naweegt.
 

Enkele maanden geleden las ik met tranen in de ogen de getuigenis van Anika in haar laatste blog voor Stichting Borderline: “Dat wij het met elkaar hebben gered, na alle verwijdering, alle worstelingen en de pijn die we doorvoeld hebben, is een wonder”.  En dan heeft ze het over haar familie.  Ook lees ik hoe ze schrijft over haar relatie. “Onze liefde voor elkaar heeft nooit ter discussie gestaan, maar ik heb door de jaren heen te vaak de grens opgezocht en soms overschreden. Inmiddels heb ik een evenwicht gevonden, maar het blijft hard werken.” 

 Ze besluit haar blog met: “Borderline heb je niet alleen en het heeft heel veel kapotgemaakt, maar we hebben het overleefd.” 

 Ik heb nog wel wat werk om te accepteren dat wij het niet ‘overleefd’ hebben.  Het verdriet een plaats te geven.  “Is dat niet zo in elke relatie?” Beeld ik in, dat mensen dan zeggen.  Ik zie me knikken… en bedenk bij mezelf, toch niet. Want het was bijzonder! En ik had de verwachting dat we het zouden redden. 

 Ik maakte in het verleden tekeningen op basis van foto’s. Uit het verleden en die mijn levensverhaal uitbeeldt. De tekening hierboven vond ik er wel bij passen. 

Tot in een volgende nieuwsbrief! 

 Lieve groet,  

 Pilby