Een ervaringsverhaal van een naaste

Misschien heb ik zelf nooit beseft hoe hoogsensitief ik écht ben. Nu pas begint het tot me door te dringen hoe ik bepaalde mechanismen heb ontwikkeld om met prikkels om te gaan. Verdedigingsmechanismen en methodes om maar niet de heftigheid van bepaalde emoties te voelen. Zelf zou ik me wel als empathisch omschrijven, maar ik heb tegelijkertijd ook een hele sterke ratio. Sommigen zouden het eerder negatief als ‘robot’-functie omschrijven, maar naar mijn gevoel heeft het me als naaste ook vaak geholpen. Onder de quote “elk nadeel heb z’n voordeel”, als het op de finesses van het voelen aankomt en zien wat mijn medemens, partner, nodig heeft, zie ik dat niet altijd, of heel vaak zelfs niet. Of ik schiet in een verdediging, een tegenaanval, of een ‘wat doet die nu raar’… Zeker niet handig in bepaalde situaties.  Soms wou ik dat ik mensen een handleiding zou kunnen geven zodat ze me beter kunnen begrijpen, mijn acties en reacties kunnen lezen. Hetzelfde geldt voor mijn ex-partner. Had die ook maar een handleiding zodat ik kon studeren, situaties oefenen, weten wanneer A toe te passen en wanneer actie B of een andere benadering.

In het leven ervaar ik vaak dingen dubbel. Dat het niet zo zwart of wit is, dat het meestal grijs is, en vaak ook iets van beide extremen. Gevoelens, ervaringen, indrukken en interpretaties. Dat je vaak zaken langs verschillende kanten kan bekijken, dat het vanuit eenieders perspectief een andere uitkomst van de waarheid kan opleveren.
Dé waarheid bestaat niet.

“Zouden we niet allemaal baat hebben bij het hebben van een relatie-handleiding?” denk ik vaak “en niet alleen in verbinding met iemand met een psychische kwetsbaarheid. “Iedereen lijdt”. Helaas, dat is ook een utopie, wan het werkt niet zoals het in elkaar zetten van een Ikea-kast. Je volgt de handleiding, nauwgezet, zorgvuldig, wie het probeert zonder gebruik te maken van de gebruiksaanwijzing eindigt ongetwijfeld met een schroefje of plank teveel of moet halverwege toch opnieuw beginnen. Dat zou makkelijk zijn, het zou me niet verbazen als er reeds een scifi-matrixachtige film bestond waar je virtueel de handleiding van iemand kan uploaden in het brein…

Wie zou er geen gedrukte versie willen van de gebruiksvoorschriften van een partner, kind, ouder, collega of vriend?

Tegelijkertijd werkt het niet. In het verleden had ik met mijn (ex) partner met borderline zo vaak gesproken over methodieken ‘als dat gebeurt of als we hierin terecht komen, dan doen we dit of dat’… Meermaals kwam het voor dat ondanks die besproken methodiek er op dat moment toch weer een andere aanpak nodig was. Weer met gefronste wenkbrauwen. Nog meer frustratie, teleurstelling, nog meer handen in het haar.  Een wirwar van gedachten, vaak onbegrip.  De uitdrukking ‘van geen hout pijlen kunnen maken’ (ten einde raad zijn) was dan ook vele malen op zijn plek. Jammer genoeg bestaat ook voor mij geen handleiding.  Het is gewoonweg een leven lang leren. Met vallen en opstaan.

Ik maakte in het verleden tekeningen op basis van foto’s uit het verleden en die mijn levensverhaal uitbeeldt. Deze tekening vond ik hier wel passen.

Tot in een volgende nieuwsbrief.

Lieve groet

Pilby