113

Afgelopen augustus pleegden 34 jongeren in de leeftijd t/m 30 jaar zelfmoord. Ik maak mij hier, net zoals Stichting 113 zelfmoordpreventie, grote zorgen over. Deels omdat ik weet wat het is en deels omdat ik vind dat onze samenleving totaal overspannen is, waardoor steeds meer mensen gaan vastlopen. Corona, oorlog in de Oekraïne waardoor de gasprijzen niet te betalen zijn, resulteert bij ons dat de warme bakker na 38 jaar zijn zaak moet sluiten. Het lijkt wel of de wereld gek is geworden. Door al deze nijpende ontwikkelingen en de stress die onze jeugd ervaart, doen de zelfmoordcijfers stijgen. En we moeten het juist van de jeugd hebben. Zij bouwen onze toekomst weer op die er nu nogal zwartgeblakerd uitziet.

Ik was twaalf toen ik voor het eerst geconfronteerd werd met mijn eerste depressie. Deze was zo zwaar dat ook ik zelfdodingsgedachten kreeg. Ik heb het niet gedaan, maar dat heeft in mijn geval aan mijn moeder gelegen. Ik besprak alles met haar en ze keek eigenlijk nergens gek van op, nog steeds niet trouwens. Die zelfdodingsgedachten kwamen eigenlijk altijd terug tijdens mijn depressies. De wereld was gitzwart om mij heen. Ik zat de hele dag in een draaimolen van zwartgallige en negatieve gedachtes. En een van die gedachten was dan altijd: ik zou wel dood willen. Die gedachte bleef maar rondzoemen. En waarom wilde ik dood? Ik wilde dat de pijn stopte. De pijn in mijn hoofd, in mijn hart en in mijn ziel. Ik was compleet kapot. Ik kon niet meer. Ik wilde rust, totale rust! En dan lijkt de dood het enige antwoordt. De dood staat voor eindigheid, want het leven stopt. Na de dood is er niets meer. Maar is dat wel zo? Stel dat er wel leven na de dood is? Dat met zelfdoding de ellende niet stopt? Dat je daar bovenop die wolk zit en naar beneden moet kijken hoe het leven zonder jou door gaat. Daar moet je toch niet aan denken?

Maar hoe kan het dan dat anderen wel tot die daad overgingen en ik niet? Ik denk dat het ligt aan hoe zwaar de aandoening in je hoofd is. In elke ziekte heb je fases of processen. De ene heeft 2 omleidingen bij een kapot hart nodig en de andere misschien 6. Bij depressie is dat ook. De ene kan nog werken met een depressie de andere kan helemaal zijn bed niet meer uitkomen. Als je zo diep zit, dat je totaal geen vooruitzicht meer hebt en je al maanden of zelfs jaren loopt te tobben. Er geen oplossing meer lijkt en je uiteindelijk moet kiezen om op een oneerbiedige wijze een einde aan je leven te moeten maken. Ik denk dan altijd: kan en mag dat niet menselijker?

Zelfdoding is een taboe, waarover in de samenleving bijna niet gepraat wordt. Bij mij wel, maar dat komt omdat ik veel in psychische kringen verkeer of omdat mensen weten dat ze het bij mij kwijt kunnen. Ik vind dat we hier veel meer over moeten praten. En vooral hoe help je een naaste met zelfdodingsgedachten? Geluk van god hebben we nu het telefoon nummer 113 van Stichting zelfmoordpreventie. Ik hoop dat veel mensen in nood hen weten te vinden. Als je in het fuik van zelfdoding zit moet je er gewoon over praten! Deel het met de mensen waarvan je weet dat het kan. Op die manier kunnen mensen veel meer voor je betekenen. Zonder je te betuttelen of te veroordelen. Gedachten aan de dood zijn heel normaal. Echt,  je bent absoluut niet de enige.

Ik ben er ook echt van overtuigd dat de samenleving zoals hij er nu is echt levens kapot maakt en dan bedoel ik vooral de nepwereld van sociale media. Deze rare wereld kan nooit goed zijn voor een mens! Ik heb ook ooit 2 jaar op Facebook gezeten. Het is gewoon een grote poppenkast. Iedereen ziet er gelikt uit, maar is dat in het gewone leven ook? Nee, want daar kan je de plaatjes niet bewerken of uit betere hoeken schieten. In het echte leven krijg je gewoon de waarheid en een hele hoop mensen willen die niet meer zien, omdat dat veel te confronterend is. Je kan niets meer verhullen. Ik heb voor het échte leven gekozen, omdat deze wereld veel interessanter is. En ook eerlijker, want ik zie dagelijks de realiteit en daar kan je niet omheen en daar wil ik ook niet om heen. Het scheelt natuurlijk ook omdat ik een leven ken zonder computer en mobiel. Ik vond mijn jeugd veel meer ontspannen. Het ging op een veel lager tempo en als je iemand wilde bellen, dan zat je telefoon met een snoer vast aan de muur en de hoorn dan weer aan de telefoon. Daar moest je gewoon bij blijven zitten. Nu staan we duizend en één dingen te doen tijdens het bellen. En het is toch van de zotte dat we nog gewoon blijven autorijden tijdens het bellen? Want die telefoon hebben we zo belangrijk gemaakt, bij elk piepje, bliepje moeten we kijken anders zijn we bang dat we iets hebben gemist. Ik zie het aan mijn zoon van 14. Die mobiel zit met 2 secondenlijm aan hem vast. Hij heeft een playstation. Doet al zijn schoolwerk op zijn Ipad, maar toch proberen we hem rustig en in balans op te laten groeien. Hij sport 4 keer in de week met ontzettend veel plezier. De teamsport doet hem goed, want hij moet communiceren en samenwerken. Dat moet je in het échte leven ook. Thuis lassen wij ook rustmomenten in. Een uur voordat hij gaat slapen moet hij van ons naar beneden komen om te stoppen met intensief spelen op de playstation of andere apparaten. Meestal komen er dan nog dingetjes uit die gebeurd zijn die dag en daar praten we dan over. Zijn mobiel mag hij niet meenemen naar zijn slaapkamer. Zijn kamer is prikkelvrij. Je kan me een neuroot noemen of een zeikerd, maar het is een gevoelige jongen. Op het moment dat hij teveel aan zijn hoofd heeft, krijgt hij dwanggedachten. Tja, het is toch een kind van zijn moeder. Door de rust, regelmaat en reinheid gaan die gedachten dan ook weer weg, gelukkig. En als hij overbelast raakt, dan word hij letterlijk ziek. We leren hem ook dat hij naar zijn lichaam moet luisteren. Je lichaam wordt ziek, dus eerst herstellen!

Dit klinkt misschien hard, maar ik ben blij dat ik het bij één kind gelaten heb. We moeten alle zeilen bijzetten om hem op te voeden en op te laten groeien op een normale manier, maar dat is door die jungle van social media en het huidige leven bijna niet meer te doen. Ik vind dat we terug moeten naar de basis. Rust in het hoofd. We zijn allemaal opgejaagde wilde dieren geworden, daar zijn wij niet voor gemaakt.

Stichting 113 zelfmoordpreventie is een prachtig iets. Dag en nacht kan je ze bellen, 7 dagen in de week! En het is gratis, dus je hoeft niet bang te zijn voor een hoge telefoonrekening. Ik ben er gelukkig nog en de gedachten aan zelfdoding heb ik al heel lang niet meer gehad. Ik durf nu wel te zeggen, dat ik er mee heb leren leven en dat een gekozen dood voor mij geen oplossing meer lijkt. Ik gun dat al mijn lotgenoten ook. Hoe diep je ook zit, probeer de gedachte vast te houden dat jouw leven de moeite waard is en dat de mensen om je heen je echt niet kunnen en willen missen. En weet je waarom? Omdat ze zielsveel van je houden!!

Yezzie