Hoe kan het dat ik ondanks de vele rode vlaggen en de wild gebarende omgeving alsnog – met open ogen – voor de zoveelste keer in die welbekende put kletter? Hoeveel therapie of levenslessen moet ik nog ondergaan voordat ik eromheen loop of een compleet andere route neem? Mijn grootste blinde vlek, na jaren van uitgebreide (zelf)reflectie, is dat ik het nog steeds niet op tijd doorheb als ik de regie al verloren ben.
Laat me het even uitleggen. Ik was vorige week ziek. Door aanhoudende hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid werd ik gedwongen tijdelijk pas op de plaats te maken. Niks geks, ik zal vast niet de enige zijn die zich dan meer terugtrekt. Nee, het gevaar bij mij is dat ik volledig stil kom te staan. Ik stagneer, kom niet meer voor- of achteruit, en zak elke dag steeds meer weg in een verraderlijk moeras. ‘Levensgevaarlijk,’ noemt mijn psycholoog het, want ik begin mezelf op alle fronten te saboteren. Structuur en regelmaat gaan als eerste de deur had. In plaats daarvan hang ik doelloos in mijn pyjama op de bank, slaap ik hele middagen weg en ervaar ik veel ruis in mijn hoofd. Ik zeg al mijn afspraken af, laat mijn vrijwilligerswerk voor wat het is en vreet mezelf helemaal vol. Eigenlijk ben ik mezelf, als ik in die toestand verkeer, al kwijt. De controle en de regie die ik denk te hebben is gebakken lucht. Een illusie die nergens op gebaseerd is, maar waar ik blijkbaar heilig in geloof. En ook dat weet ik. Dus waarom flikker ik dan op dag vijf alsnog met mijn hele hebben en houden die bekende put in?
Vallen doet pijn. Ik voel me dom, schaam me en de drang naar zelfdestructie komt als een lawine naar beneden donderen. Ik ben een kansloos figuur, ik heb mezelf weer gefopt. Wanneer ga ik het in godsnaam nou eens leren? Of is die blinde vlek iets waar ik me bij neer moet leggen? Dus, schouders er onder, omhoog klimmen en weer opstaan. Dat kost ontzettend veel (wils)kracht, maar ik weet dat het de enige weg naar beterschap is. En naar beweging, dat vuurtje dat ik nodig heb, om te kunnen functioneren.
Ik deel dit omdat ik ervan overtuigd ben dat veel mensen dit proces zullen herkennen. En om te laten weten dat ik zonder grote schade weer die put uitgekomen ben. Ik sta weer, heb een normaal dag- en nachtritme, eet drie (gezonde) maaltijden per dag en begeef me onder de mensen. Werk wordt weer opgepakt, evenals mijn dromen en achterstallig onderhoud.
Misschien moet ik niet inzetten op nooit meer vallen, maar op hoe ik de landing zo zacht mogelijk kan maken. Uit mededogen en liefde voor mezelf!
Anika Rooke