Zwanger worden was een eitje, haha. Binnen zes maanden was het gepiept! Dat hadden we totaal niet verwacht. We hadden onszelf erop ingesteld dat het ook een moeizaam proces zou worden, zoals alles in mijn leven. We hadden ook afgesproken, dat mocht het op de natuurlijke manier niet lukken, we geen andere trajecten zouden volgen. Dat wilden we onszelf besparen. We hadden al genoeg ellende gehad in al die jaren en weet je, een kind is echt niet zaligmakend.
In onze maatschappij zijn wij eigenlijk zo bekrompen. Want als je 25 bent en nog niet gesetteld bent met een maatje, dan is er vaak een steekje aan je los. En dan komt de vraag: ‘Heb je al een lover?’ En als je die lover dan hebt, dan komt het volgende: ‘Wanneer wordt er getrouwd?’ En als dat allemaal achter de rug is, dan moet je van onze maatschappij meteen aan kinderen beginnen, want kinderen maken je leven pas echt compleet! Nou, niet bij mij. Bij heel veel ouders zit ik met kromme tenen als hun kind stierlijk vervelend is, omdat ze gewoon niet luisteren naar pa en moe. Dan ligt het op het puntje van mijn tong om te zeggen: ‘Goh, kan je hem ook uitzetten?’ En tuurlijk weet ik dat het een eigen persoontje heeft en ze niet helemaal te kneden zijn, maar met een hoop nuchterheid en vastberadenheid kom je al een heel eind.
Ik was zwanger. Ik voelde mij fantastisch! Ik had totaal geen last van mijn fibromyalgie, chronische vermoeidheid, bipolaire deining, depressie en alle andere kwalen. Ik heb in die maanden slechts één keer paracetamol geslikt voor een fikse hoofdpijn. Ik straalde gewoon! Was zo gelukkig met mijn buik en mijn gestel dat ik al heel snel tegen mijn man zei: ‘Zoek alvast maar een baantje erbij; ik ga namelijk voor een heel elftal’. Dat is wel een dingetje, want de meeste vrouwen die ik spreek en zwanger zijn geweest met aandoeningen, die hebben tijdens de zwangerschap helemaal nergens last van gehad.
Die zwangerschapshormonen zijn geweldig, maar daar is zo weinig over bekend. Die hormonen zouden ingezet kunnen worden in de medische wereld, maar dat bestaat gewoon niet?! Soms snap ik helemaal niks van onze aardkloot, want stel nou dat als ik een hoeveelheid dagelijks zou kunnen slikken, dan ben ik misschien genezen! En niet alleen ik, maar velen met mij. Soms maakt het mij verdrietig dat we als patiënt/cliënt precies weten wat we nodig hebben, maar het gewoon niet kunnen of mogen krijgen. Wat een hoop ellende zou ons dan bespaard zijn gebleven en blijven.
Ik had een medische indicatie en stond meteen onder behandeling van een gynaecoloog. Ik weet niet precies wanneer ik bij hem kwam voor een echo, maar het zal tussen de 10 tot 15 weken zijn geweest. We vertelden uitvoerig dat wij het geslacht niet wilden weten, dus maar hopen dat hij zich niet versprak. Ook deze dokter was van Belgische komaf en een ouwe rot in het vak. Alles bij de echo was goed, alleen de foetus bewoog wel heel erg veel. Ik vroeg: ‘Meer dan normaal?’ Waar hij een zorgelijke blik aan mij gaf en die was ‘ja’ bevestigend.
Toen we weer op de gang liepen zei ik tegen manlief: ‘O jee, we krijgen een adhd’er,’ waardoor mijn man helemaal wit wegtrok en ik vreselijk om hem moest lachen. Want ook dat onderwerp is meermaals langsgekomen, want wat kan ik mijn kind psychisch mee geven? Ook dezelfde psychiatrische aandoeningen? Dat kan in mijn geval absoluut. Mijn kind zou 25% kans hebben op het krijgen van een psychische aandoening. Met twee ouders en psychische aandoeningen maakt je kind 50% kans op een psychische aandoening. In ons geval werd het 25%. In al die jaren was dat de vraag die in mijn hoofd bleef zoemen: Kan ik het aan als mijn kind een psychische aandoening heeft? Kan ik dat opvangen? Ben ik daar sterk genoeg voor? Of zou ik in paniek raken en alleen maar denken: Zie je wel, was ik er maar nooit aan begonnen!
Weet je wat mijn man toen zei? ‘Ja maar Yezz, als ik maar enige twijfel had gehad of jij het moederschap wel zou aankunnen, dan had ik toch nooit tegen je gezegd dat ik samen met jou heel graag kinderen wilde hebben!’ Waarop ik nijdig zei: ‘Heb je me daarvoor acht jaar laten ploeteren? Dat had een hele hoop ellende gescheeld, man!’ Maar uiteindelijk wist ik natuurlijk ook wel dat het mijn strijd was en niet de zijne. Ik moest op alle vragen antwoorden vinden en mijn eigen beslissing nemen. Hoe moeilijk dat ook was.
Nu denk ik ook dat ik op heel veel punten weinig zelfvertrouwen had, terwijl ik toch een aardige felle donder ben met af en toe haar op mijn tanden. Maar uiteindelijk kreeg ik de overtuiging dat ook ik het anders dan mijn ouders zou doen. Dat is meestal het streven van elke ouder. Ik zal niet dezelfde fouten maken, proberen te voorkomen dat mijn kind geen trauma’s meemaakt. Ik zou grenzeloos veel van mijn kind houden en dat vaak tegen ze zeggen.
Ook zal ik ze dagelijks knuffelen zodat ze weten dat ze gewenst zijn, er toe doen en dat ze uiteindelijk op mogen groeien tot uitgebalanceerde volwassenen die weten wat ze willen in het leven en waar een NEE ook echt een gerespecteerd antwoord is. Ik zal ze alle lessen geven die ik geven kan. Ik zal traantjes wegvegen, kusjes op gevallen knieën geven, hun eerste teleurstelling wegwiegen. Tot in de eeuwigheid verhaaltjes voorlezen, pannenkoeken bakken voor feestjes op school, kinderfeestjes vieren die ook in het echt nachtmerries blijken te zijn. Ik zal met tranen in mijn ogen staan op de eerste schooldag, ach ik zou zoveel. Maar ik zal vooral mens en moeder zijn die ook haar fouten maakt, want niets menselijks is mij vreemd.
Yezzie