Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat corona de wereld ging domineren. Met de eerste lockdown sloeg de angst al om mijn hart: als ik mijn pillen maar geleverd krijg. Een aantal maanden daarvoor had ik een documentaire gezien waarin verteld werd dat Europa voornamelijk afhankelijk was van China. Voor 95% komt onze medicatie daar vandaan en aangezien China als eerste op zijn gat lag, zou dat wel eens kunnen betekenen dat daar geen pil meer geproduceerd werd. Eigenlijk was ik nog niet eens bezig met de vraag of ik corona zou kunnen krijgen. Mijn hubbie probeerde mij gerust te stellen met de volgende woorden: ‘Ach, het komt zoals het komt.’ Ja, daar schiet ik lekker iets mee op! Als ik geen antidepressiva meer zou krijgen, zou ik binnen twee weken zo depressief als een konijn worden. En dat is de hel kan ik je vertellen! Dan kan ik alleen nog maar compleet murw in bed liggen en raast er 24 uur per dag een tornado door mijn hoofd met alleen maar negatieve gedachten, waaronder: Zie je wel, ik heb gewoon geen ruggengraat. Gelukkig kreeg ik mijn medicatie vorig jaar elke twee weken weer netjes in een rol aan huis geleverd, dan slaakte ik een zucht van verlichting.
De eerste lockdown leek voor mij wel een vakantie. Mijn man en kind werkten thuis en ik hoefde mijn zoon nauwelijks te begeleiden, dat deed mijn man tussen de bedrijven door. Hij kookte bijna elke dag en ik kon lekker lummelen en zaken die al langer dan een jaar op mijn aandacht wachten in een slow motion uitvoeren. Alleen het nieuws deed ons herinneren dat corona de wereld in zijn greep hield.
Na een aantal maanden kwam het leven weer langzaam op gang. Manlief moest weer naar kantoor. Kind weer naar school en ik moest weer afspraken aflopen, waarvan de meeste nog online gingen. En het overviel me, maar ik werd depressief. In jaren had ik daar geen last van gehad en nu werd ik het zomaar. Ik snapte er helemaal niets van, want waar moest ik depressief van zijn? Veel kennissen uit het lotgenotencircuit overkwam hetzelfde. Ze raakten allemaal de weg een beetje kwijt. Niet heel ernstig, maar het bepaalde toch wel het dagelijks leven. Na een gesprek met mijn psychiater ging ik toch maar omhoog in de dosering. Al snel werd mijn koppie weer stabiel, maar ik begreep nog steeds niet wat er gebeurd was.
Tja, corona hoor ik je zeggen en dat is ook zo, maar gek genoeg was ik daar helemaal niet mee bezig! Ik had al die tijd in een gezinsbubbel gezeten en eigenlijk deed het me goed dat de wereld stilviel. Ik kon dat tempo prima bijhouden en hoefde niet snel te schakelen. Dat is achteraf de reden. De wereld vraagt een bepaalde snelheid van je. Afspraken moeten snel gemaakt worden en mag je vooral niet verzetten, laat staan afzeggen. Mensen verwachten van je dat je klaar staat en dat je je aan de ‘sociale’ regels houdt. Dat kon ik na de coronapauze niet meer opbrengen. Ik moet op een heel langzaam tempo functioneren. Ik moet mijn agenda altijd strak plannen en rust inbouwen. Dus als ik een afspraak over twee weken moet maken, maak ik hem liever vier weken later, dan kan ik rustig aan het idee wennen, zeg maar. Daar wordt vaak raar van opgekeken.
Ik heb helemaal geen problemen met de leefregels die ons opgelegd werden door de regering. Op 1,5 meter? Mondkapje op? Niet of wel op visite mogen? Geen feestjes mogen vieren? Als we dat moeten doen tegen het coronavirus en om elkaar te beschermen, dan doen we dat gewoon. Weet je, ik weet als geen ander wat het is om met ziektes te leven. Ik kan heel veel dingen niet meer, omdat mijn gezondheid het niet meer toe laat. Dus corona kan er ook nog wel bij. Ik kan al die opstand van de mensen niet zo goed hebben. De massa kan er niet tegen dat er op veel vragen nu een ‘nee’ het antwoord is. We gaan met z’n allen demonstreren, winkels plunderen, auto’s in de fik steken en dan vooral onherkenbaar in beeld, want we zijn te laf om verantwoording voor onze daden te nemen. Ik geef je de uitdaging: leef mijn leven voor een jaar en dan denk ik dat je God op je bloten knieën dankt en zegt: ‘Dan vallen die coronaregels nog wel mee.’
Yezzie