He, daar ben je weer. Terug van weggeweest.
Ik moet eerlijk zeggen, ik heb je niet gemist…
Ik voelde me goed en was gelukkig zonder jou.
Begrijp me niet verkeerd, hoezeer jij ook je best doet, in de kern weet ik dat ik gelukkig ben.
Gelukkig met wat ik heb opgebouwd, gelukkig in wat ik doe en gelukkig met de mensen om mij heen.
Daar kom je echt niet zomaar tussen!
Je zorgt er alleen maar voor dat ik het nu gewoon even niet voel maar, ik weet dat het er zit. Jammer joh!
Toch ben je aanwezig… Je maakt me moe, onredelijk, wantrouwig en zo fucking emotioneel.
Bij elke bah of boe, rollen de tranen over mijn wangen… niet heel handig met Halloween om de hoek… 🤭
Het meest lastige vind ik nog dat ik jou nog steeds niet aan iedereen wil tonen.
Ik slik mijn tranen vaak weg en leg pijnlijke opmerkingen even aan de kant, smeer een laag make-up op en tover die vastgeroeste lach op mijn gezicht.
‘Wat zie je er goed uit!’, ‘Je straalt helemaal’ en ‘je ziet er gelukkig uit’, hoor ik mensen zeggen. Mijn antwoord…: ‘Ja, het gaat ook echt goed!’…. het rolt zo mijn mond uit en men slikt het als zoete koek.
Begrijpelijk ook want we hebben allemaal onze zorgen en een kort “positief” gesprek is gewoon lekker makkelijk! Daarbij is het voor de meeste niet te doen om door mijn lach heen te prikken. Dit sta ik ook alleen toe als ik me veilig en op m’n gemak voel.
Gelukkig weet ik, na al die jaren, hoe ik met je om moet gaan.
Ik accepteer dat je er bent en dat ik even pas op de plaats moet maken.
Even wat vaker rust pakken en even wat minder gezellig en sociaal doen (dat energie zuigende masker opzetten) maar dat betekent niet dat ik me ga isoleren zoals jij graag zou willen!
Wandelen met de hond(jes)- want buitenlucht is goed!
Doorgaan met m’n vrijwilligerswerk- want dan voel ik me nuttig!
Tijd spenderen met belangrijke mensen- want dan voel ik me geliefd!
En balans houden tussen jou en mij- want balans is de shit!
Lieve, stomme depressie, wij komen hier samen wel weer uit en tussen de tranen door, blijf ik gewoon lachen 🖤
Brenda Koopmans