Onder de kerstboom

Vorig jaar lag ik twee weken onder de kerstboom en niet met een knapperend haardvuur samen met mijn lief of dat ik er laveloos ingevallen was of… Nee, ik had een gevalletje corona te pakken en heftig. Omdat ik de trap niet meer af of op kon, sleepte mijn hubbie ons bed wel even naar beneden. Dus daar lagen we met zijn tweeën gezellig onder de kerstboom. De eerste keer dat ik wakker werd, heb ik wel een half uur liggen hallucineren, omdat ik mijn eigen woonkamer niet meer herkende. De dagen gingen in een waas voorbij, maar die andere blik van de kerstboom zal ik niet snel meer vergeten. Mijn man had dienst als de mannelijke versie van Zuster Klivia. Ik hoefde maar een kick te geven en hij stond naast mijn bed. Als ik een hoestbui kreeg, legde hij een icepack op mijn borst. We waren er achter gekomen dat het hoesten en de benauwdheid dan minder werd.

Geluk van god kwam onze huisarts aan huis. Helemaal in zijn astronautenpak, haha. Maar daarachter zat die lieve, bekende, zachte stem en achter zijn veiligheidsbril die bezorgde hazelnootbruine ogen, want ik weet dat hij die heeft. ‘Hoe is het, Vrouw?’ vroeg hij vol empathie. Waarop ik in onvervalst Hollands zei: ‘Klote.’ Ik kan dat gelukkig tegen mijn huisarts zeggen, die verstandhouding hebben we en dat is fijn. Lekker recht door zee en to the point. Hij zei: ‘Je hebt het ergste gehad, echt waar. Ik kom over twee dagen weer langs als het dan nog niet verbeterd is, wordt het een ritje ziekenhuis. Maar als het verslechtert meteen bellen,’ drukte hij mijn man op zijn hart. Daarna nam hij mijn man even apart. In de gang vertelde mijn man tegen de huisarts: ‘Zo goed als ze nu overkomt doet ze alleen bij jou, maar naar ons toe kan ze geen woord meer uitbrengen of hooguit wat gebrabbel.’ Die knakker was zo ontzettend bezorgd, terwijl hij dat naar mij toe heel goed kon verbloemen. Er moet er wel één goed bij zijn verstand blijven, natuurlijk.

Of dat nog niet alles was, begon ik met overgeven. Nu waren de poppen helemaal aan het dansen, dat betekende dat ik mijn medicijnen voor mijn psychisch brein niet meer in kon nemen. Nu raakte ik echt in paniek, want dat kan betekenen dat ik binnen een paar dagen zo gek als een deur ben en in plaats van het ziekenhuis naar de crisisdienst moet. Het was net een telefooncentrale, mijn man bleef bellen. Die was met vakantie, die was niet te bereiken en uiteindelijk kregen we mijn specialistisch verpleegkundige aan de lijn. Zij was echt een geschenk uit de hemel. Samen met haar hebben we een traject opgestart om weer zo snel mogelijk al mijn medicijnen weer in te kunnen nemen. Als eerste schreef ze een heftig middel voor tegen het spugen en dat werkte als een speer. Mijn man en ik slaakten een zucht, want binnen een paar dagen was het weer oké.

Uiteindelijk knapte ik toch op en hoefde ik gelukkig niet naar het ziekenhuis. Ik had het overleefd. Ik ben nog nooit zó ziek geweest. Maar toch verweet ik mijzelf iets. Ik durfde het corona vaccin niet te nemen. Omdat ik heel erg bang was, dat ik psychisch ziek zou worden. Combinaties van medicijnen zorgen bij mij voor hele nare en rare bijwerkingen. Waarvan zo’n arts dan zegt: ‘Dat heb ik nog nooit meegemaakt!’ ‘Nee, maar bij mij kan alles,’ zucht ik dan vaak! Om een voorbeeld te geven, word ik altijd heel erg stoned van een verdoving bij de tandarts. Na een behandeling moet ik eerst een kwartiertje in de wachtkamer zitten, een pakje Dextro naar binnen werken en wachten totdat ik weer op kan staan, zonder dat ik ter aarde stort. Ik had het er met zoveel professionals over gehad of ik het corona vaccin wel of niet moest nemen. Bijna allemaal zeiden ze dat ik het beter wel kon doen. Maar ja, wat was er nou helemaal bekend van dat vaccin? Ik durfde ik het nog steeds niet.

Nu na zo ziek geweest te zijn, ben ik ervan overtuigd dat ik het wel moet doen. Ik ben namelijk een risicopatiënt. Inmiddels heb ik er twee prikken in zitten en ben daar dagen heel ziek van geweest, maar ja een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Het mooiste van alles vind ik dat geen een hulpverlener het mij kwalijk heeft genomen dat ik geen vaccin had en wel zo ziek werd. Ze hebben mij gewoon de zorg gegeven die ik nodig had, zonder gezucht en gesteun. En daarbij, het heeft de band tussen mij en mijn hulpverleners alleen maar sterker gemaakt. Ik ben een gezegend mens!

En nu zijn we alweer een jaar verder. En hebben we binnen een mum van tijd weer een heel fris nieuw jaar! Maar eerst nog die kerstboom in huis met alles erop en eraan. Ik kan daar altijd zo ontzettend van genieten. En juist nu weer. Met wat we allemaal hebben meegemaakt, tuig ik hem weer met alle liefde op. En sta ik gelukkig weer naast de boom in plaats van eronder. Maar, ik kan niet geheel ontkennen, dat die boom vorig jaar mijn ziek zijn wel een beetje heeft opgefleurd. Als je dan toch ziek moet zijn, doe het dan maar onder de kerstboom, ben je in ieder geval mooi verlicht.

Yezzie