Jippie! De nieuwsbrief heeft een nieuwe schrijver!! Lees hier het debuut van Liz!

Om jullie mee te nemen in mijn leven, zal ik jullie proberen uit te leggen hoe ik de wereld zie. Ik zie mijn leven als een soort kaartenhuis maar dan van hartenkaartjes, gewoon omdat ik dat mooi vind.

Keer op keer bouw ik een kaartenhuis met dezelfde kaarten

Keer op keer bouw ik een kaartenhuis met dezelfde kaarten. Die kaarten staan symbool voor de mensen die om mij geven en waar ik zielsveel van houd. Het kaartenhuis is door deze mensen een echt (t)huis geworden. Maar het kaartenhuis valt uit elkaar bij elk zuchtje, windje en of trillinkje. Dit symboliseert mijn stemmingswisselingen en door deze buien blijven steeds minder kaarten over. Alleen voelt mijn thuis ook minder compleet aan zonder deze dierbaren die afhaken. Ook zie ik de schade aan mijn huis als een oneindige diashow voor mijn ogen flitsen. Ergens zou je denken als je van jezelf gaat houden, wordt de kern zo sterk, dat het kaartenhuis minder snel omwaait. Maar na jaren het kaartenhuis repareren en restaureren, weet ik niet meer wie zijn thuis dit is? Wie zijn deze kaarten en bij wie horen ze nou? Met elke storm wordt de kern geraakt. Of zoals ik het voel: hoeveel stormen kan ik nog aan?!
Ik weet dat vluchten niet meer kan en alle pogingen tot verbetering tot ernstigere problemen hebben geleid, maar ergens vraag ik mij ook af of het nou echt nog erger kan. Het mooie aan deze ellendige tijd is dan weer dat ik enorm lieve Bob de Bouwers uit onverwachte hoek heb gevonden. Om mijn kern sterker te maken heb ik me toch aangemeld voor een 9 maanden lange opname (4 dagen per week in klinische setting). Zou er dan toch nog hoop zijn?

There’s hope, there’s a silver lining.

Of zoals mijn favo nummer zo mooi benoemd: “There’s hope, there’s a silver lining.”

Veel liefs,

Liz