‘Hartzeer’

Eind april tikte ik de 47 aan. Nog drie jaar en dan ben ik officieel een vrouw van middelbare leeftijd. Pfff, dat klinkt wel heel zwaar, maar het is niet anders. Toch heeft die middelbare leeftijd ook zijn voordelen. Wijsheid komt echt met de jaren! Of ik daarop zit te wachten, weet ik niet, maar ik kan er niet meer omheen. Ik krijg namelijk gedachtes, die ik nooit eerder heb gehad en waar ik toch iets mee moet, want het blijft me achtervolgen en dan vooral in mijn dromen.

Ik ben namelijk mijn relaties aan het rangschikken en dan bedoel ik gelukkig niet de relatie met mijn vent, want die is ijzersterk. Nee, ik bedoel eigenlijk nog het meeste de relatie met mijn vrienden. Nu ik het zwart op wit zeg, bekruipt me meteen een onbehaaglijk gevoel, want eigenlijk zijn het voor mij geen vrienden meer. Ik ben zo in ze teleurgesteld dat ik ze niet eens meer kennissen durf te noemen. En dat doet zo’n pijn. Hartzeer is het eigenlijk.

Maar deze nieuwe gevoelens zijn zo onwerkelijk voor mij dat ik eerlijk gezegd niet zo goed weet wat ik ermee aan moet. Ik vind het helemaal niet leuk en dan zou je zeggen: praat erover. Dat heb ik gedaan en even leek het beter te gaan met die vriendin, maar na een aantal maanden kwamen haar vervelende trekken weer naar boven. Ik heb toen besloten om geen energie in haar te steken en de bal bij haar te leggen. We hebben nog wel eens geprobeerd om een afspraak te maken, maar ik vergat zogenaamd deze afspraken want dat deed zij al jaren bij mij. Het resultaat was bedroevend, want ze vergat bijna alles. Vanaf die tijd stopte ik met de gedachte: Ach, ja, ik bel wel weer even. Maak je niet zo druk. Je weet hoe ze is. Maar ik kon het niet meer. Ik blokkeerde compleet. Nu ben ik haar verjaardag “vergeten” en heb ik niets laten horen over onze laatste afspraak. Ook zij heeft niet gereageerd en ik geloof dat ze nu wel begrijpt dat ik geen contact meer met haar op zal nemen en weet je wat? Het voelt zo ontzettend goed! Ik hoef hier niets meer mee! De pijn heb ik al gehad. Ik voel nu alleen maar opluchting. Dit is de juiste manier. Ik hoef het niet met ruzie te beëindigen. Ik heb eindelijk ervaren wat het is om het gewoon dood te laten bloeden. En dat is zo’n grote overwinning op mezelf! Ik heb ervan geleerd en ben er sterker uitgekomen!

Een andere vriendin ken ik al vanaf mijn kleutertijd. Vier jaar geleden is haar man overleden en dat is natuurlijk tragisch, maar het lijkt wel alsof ze in een andere persoon is veranderd. Ik ben er voor haar geweest, bleef bij haar slapen toen haar man in huis opgebaard lag, heb haar door de begrafenisplechtigheid heen geloodst en toen zeiden we tegen elkaar: “We blijven altijd bij elkaar, hè?” Elke dag denk ik wel een keer: Ach Yez, kan jou het schelen, bel haar gewoon weer op. Maar die middelbare vrouw is er tussen gaan staan en die zegt: ‘Wil je nog wel contact met haar? Op welke manier dan ook?’ En dan moet ik toegeven dat ik dat helemaal niet meer wil. Er is voor mij geen positief puntje meer aan haar, dat is door de jaren heen met kleine beetjes steeds verder kapotgemaakt, want ze is gewoon heel egoïstisch. En in het begin denk je nog: Ach, ze is in de rouw, het geeft niet. Maar nu vier jaar later zal ze nog steeds in de rouw zijn, maar dat betekent niet dat je mensen moet verwaarlozen.

Misschien kan ze het niet aan dat ik mijn man nog wel heb? Trekt ze het niet dat ik een zoon heb? Zij kan namelijk geen kinderen krijgen. Maar daar kan ik toch niets aan doen? Moet ik daarvoor gestraft worden of zo? Zo voelt het wel voor mij. Ik heb ook bij haar de balans opgemaakt. Misschien zullen we af en toe nog wel eens bellen en dat bellen is ook al negen maanden geleden. Ik heb haar in maart een verjaardagskaart gestuurd met de tekst “Long time no hear. Tot snel maar weer.” Waarop ik in april er een terug kreeg op mijn verjaardag. Als daar onze relatie uit moet gaan bestaan, dan word ik daar behoorlijk treurig van.

Nee, het is lastig in deze egoïstische samenleving. We hebben corona meegemaakt, maar zijn we daar socialer door geworden? Ik geloof het niet, want toen de regels vervielen, stonden we niet meer te klappen voor de zorg. Hebben we niet meer begrip gekregen als we op iets moesten wachten? Nee, we schelden elkaar gewoon verrot met als toetje een middelvinger. Het is een rare wereld aan het worden. Ik kan er helemaal niets mee. Ik kom uit een tijd waarin je ‘dank je wel, Meneer of Mevrouw’ moest zeggen. In de bus stond je gewoon op voor een oudere Dame of Heer. Ik had gewoon te luisteren naar mijn ouders en als ik vervelend was, kon ik een draai om mijn oren krijgen. Met andere woorden: Je leerde gewoon normen en waarden.

Ik zou niet weten wat de normen en waarden van deze tijd zijn, maar ik probeer die puber van mij wel de juiste mee te geven. Hij komt op zijn verjaardag gewoon beneden zitten bij de visite in plaats van gamend op zijn kamer. Zo klein als hij was, moest hij bij het weggaan van de visite mee uitzwaaien en ze nog bedanken voor het cadeautje. Zo hoort het, vind ik. Je ziet een ander, je waardeert een ander, je geeft om die ander, maar dan moeten ze het wel verdienen natuurlijk. Want ik leer mijn kind nu wel dat als hij geen respect terugkrijgt, hij diegene geen aandacht en warmte meer hoeft te geven. Je kan er niet vroeg genoeg mee starten, zodat hij niet pas op zijn vijftigste hoeft te beginnen, zoals zijn moeder.

Weet je, je blijft altijd leren in het leven. Elke dag nog. In mijn geval betekent het dat ik nog liever voor mezelf mag zijn. Ik heb mij zeker in vriendschappen te veel weggecijferd. Dat is mijn manco. Ik durf zeker ook naar mijn eigen beperkingen te kijken. Ik ben absoluut niet heilig. Nu kan ik er veel genuanceerder naar kijken: ‘Mensen komen in je leven en ze gaan ook weer. Daar komen nieuwe voor terug en sommige laat je ook weer gaan.’ Soms sta ik versteld van wat mijn onderbewustzijn tegen mij zegt. Het is nu aan mij om dat ook te willen horen.

Yezzie