DONKER

en toen ineens
werd het weer donker
als donderwolk
bij held’re lucht 

een bruuske twist
in mijn beleven
van luid gelach
naar droevig gezucht 

de berg voelt hoger
dan voorheen
en moeilijk
te begaan 

opnieuw sta ik daar
plots gebukt
onder de zware last
van mijn bestaan  

Stemmingswisselingen. Eén van de symptomen van borderline waar een groot stigma op zit. Sterker nog: toen ik hoorde dat ik zelf borderline heb, was één van mijn eerste gedachten: “maar ik ben toch niet gek? Ik zit niet het ene moment lachend op de fiets om vijf minuten later met spullen te smijten. Ik kán geen borderline hebben!”

Inmiddels weet ik beter. Ja, het kan snel gaan. Ik kan genieten van gezelschap om me een halve minuut later in datzelfde gezelschap intens eenzaam en ongelukkig te voelen. Behoorlijk extreem, maar niet zichtbaar. Het is iets waar ik alleen zelf last van heb. Waar ik, voor mijn gevoel, aan overgeleverd ben. Want de plezierige emoties die ik ervaar worden altijd overschaduwd door de angst dat er weer een donkere periode zal aanbreken. Het is vermoeiend om altijd als een soort jojo van de ene naar de andere stemming te gaan. Onvoorspelbaar en snel.

Maar de gedachte dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt, maakt het een stukje draagbaarder. Het maakt dat ik me realiseer dat ik niet gek ben. Ik heb borderline, net als vele andere mensen. Net als jij, misschien. En er komt een moment dat het lukt om het om te draaien: Bij elke donkere periode weten dat er ook weer een goede tijd aanbreekt. Want ook dat is realiteit!

@derijmendeborderliner