Maak kennis met onze vrijwilligers
De afgelopen periode hebben we er drie nieuwe collega’s bij gekregen. Wij heten ze van harte welkom! Marloes, Eva en Marjon stellen zich graag aan je voor.
MARLOES: ‘Ik ben Marloes, 34 jaar. Ik heb psychologie gestudeerd en ben na mijn afstuderen werkzaam geweest in de farmaceutische sector. Dat is allemaal met ups en downs gegaan. Sinds begin dit jaar heb ik officieel de diagnose borderline gekregen en daarmee viel een hoop op zijn plek!
Op dit moment zit ik in de ziektewet, zie ik eens per week een hele fijne psychiater en doe ik vrijwilligerswerk voor nog een andere organisatie. Ik heb mezelf als doel gesteld om dit jaar rustig op zoek te gaan naar een nieuwe baan, wat meer een zoektocht in mijzelf inhoudt naar wat ik leuk vind en wil. Ik ontwikkel steeds meer zelfvertrouwen en zie daardoor ineens deuren opengaan.
Ik hou van koken en ik maak graag kunst. Ook ben ik een echte natuurliefhebber, wat zich uit in lange wandelingen en – sinds de lockdowns – in een soort vogelspothobby.
Ik heb mezelf aangemeld als vrijwilliger bij de Stichting Borderline omdat ik niet stil wil zitten. Nu ik geen betaald werk doe is vrijwilligerswerk een goede manier om aan mijn zelfwaardering en eigen ontwikkeling te blijven werken. Natuurlijk specifiek bij deze stichting omdat ik op z’n lichtst gezegd ‘affiniteit met de doelgroep heb’. Met het vrijwilligerswerk wil ik ervaring opdoen op het gebied van bestuurszaken en hoop ik uiteindelijk anderen met de diagnose te kunnen helpen door voorlichting te geven in person of via de site. Daarnaast hoop ik mijn sociale netwerk wat groter te maken via het contact met ‘lotgenoten’ binnen de stichting.
Wat iedereen van mij moet weten is dat ik in een proces zit waarin ik steeds beter voor mezelf leer op te komen. Daardoor zal ik niet altijd meer overal ja en amen op zeggen, integendeel!’
EVA: ‘Mijn naam is Eva, 29 jaar. Ik heb sociale pedagogische hulpverlening gestudeerd. Afgelopen jaar heb ik verschillende modules gevolgd van de modeopleiding. Mijn passies zijn creatief bezig zijn en ik wil mijzelf inzetten om mentale gezondheid bespreekbaar te maken.
Op mijn 23e ben ik gediagnosticeerd met een dysthyme en een depressie stoornis. Dit wordt ook wel een dubbele depressie stoornis genoemd. Twee jaar geleden heb ik de diagnose borderline gekregen. Dit is voor mij ook de reden geweest waarom ik vrijwilliger ben geworden bij Stichting Borderline. Ik wil graag mijn steentje bijdragen om meer openheid te bieden rondom borderline. Ik zou graag mensen willen inspireren door open te zijn over mijn eigen achtergrond. Ik vind het belangrijk om te kunnen leven in een wereld waarin mentale gezondheid wordt genormaliseerd.’
MARJON: ‘Mijn naam is Marjon. Ik ben 47 jaar oud, getrouwd en werk als vrijwilliger bij Ixta Noa. Ik woon in het mooie plaatsje Zelhem. Het is een dorp met veel groen en daarmee voel ik me in mijn nopjes. Ik ben ook gek op dieren; we hebben vier cavia’s, een kat en een hond. De dieren zijn mijn alles. Ze leveren een grote bijdrage aan mijn herstelproces, maar ze voelen ook erg goed aan wanneer ik me niet goed voel. Dan geven ze me extra kopjes en pootjes. Bij de diertjes kan ik mezelf zijn. Ze veroordelen me nooit en blijven mij trouw. Ik ben zo vaak teleurgesteld door mensen en daardoor is het vertrouwen weg.
Mijn hobby’s zijn mijn dieren, maar ook in de tuin werken. Als mijn hoofd weer eens overloopt, kan ik in de tuin mijn rust en ontspanning vinden. En van mooie bloemen in de tuin of in potten krijg ik een goed humeur.
Vanaf mijn 26e levensjaar heb ik te dealen met borderline. Door zeer traumatische ervaringen in mijn jeugd en de lastige weg naar volwassenheid heb ik borderline ontwikkeld. Met vallen en opstaan, ups en downs, crisismomenten, opnames, pillen en veel behandelingen, kan ik borderline aardig handelen. De scherpe kantjes zijn er af. Ik zet nu mijn ervaring in door het helpen van lotgenoten bij Ixta Noa. Dit geeft me veel voldoening en het helpt me ook in mijn eigen herstelproces.
Ik draag Stichting Borderline een warm hart toe en ik vind het zeer belangrijk dat mensen de weg naar erkenning en herkenning vinden als bijdrage in hun herstel. Ik wil graag door het geven van voorlichting bereiken dat mensen meer te weten komen over borderline, maar ook dat je ondanks het hebben van deze stoornis een normaal leven kan leiden. Ook een belangrijk doel van het geven van voorlichting is om stigmatisering te voorkomen. Ik bén Marjon, maar ik héb borderline.’