Last Man Standing 2021

‘Je kon echt de samenhorigheid, liefde en erkenning voelen.’ 

Bij de vijfde editie van het MIND event Last Man Standing is meer dan 100.000 euro opgehaald voor hulp aan jongeren met psychische problemen. Bijna 500 mensen stonden op zaterdag 30 oktober drie uur lang op een verhoging voor de mentale gezondheid van jongeren: op de hoofdlocatie in Amsterdam, in Nijmegen, Utrecht, Groningen en door het hele land op een door deelnemers zelfgekozen locatie. Er waren optredens van diverse artiesten en de presentatie was in handen van Jurre Geluk en Jasper Demollin. Onze eigen vrijwilliger Joni (33) was één van de deelnemers aan Last Man Standing en doet speciaal voor Stichting Borderline verslag van haar belevenissen.

‘Ik wilde aandacht vragen voor de mentale gezondheid van jongeren,’ vertelt Joni. ‘Samen hebben we een mooi geldbedrag opgehaald, namelijk meer dan 100.000 euro! Dit bedrag zal door MIND in projecten geïnvesteerd worden om jongeren met psychische klachten te ondersteunen,’ legt ze uit. Maar er is meer. ‘Dit evenement raakte me ook persoonlijk. Zoals ieder mens heb ik mijn kwetsbaarheden. Helaas heb ik zelf al op heel jonge leeftijd ervaren hoe het is als deze kwetsbaarheden je zo in de weg gaan zitten dat je er continu door in de problemen raakt en vervolgens door de bomen het bos niet meer ziet. Hierdoor wordt het vreselijk moeilijk om het leven te leiden wat je zo graag wilt. Gelukkig heb ik op latere leeftijd de juiste hulp gevonden en heb ik door heel hard te werken geleerd hoe ik mijn kwetsbaarheden op de juiste manier kan inzetten om te bereiken wat ik wil, in plaats van me erdoor tegen te laten houden. Dat gun ik elk mens!’

Terugkijkend op haar verleden had Joni erg veel ellende bespaard kunnen blijven als ze eerder hulp had gekregen. ‘Vandaar dat ik er ook helemaal achter sta om vroeg te kunnen ingrijpen, zodat jongeren de kans krijgen om te voorkomen dat hun problemen zo groot worden dat ze er zelf niet meer uit kunnen komen, met allerlei gevolgen van dien.’

Eerste keer
‘Het was voor mij de eerste keer dat ik meedeed aan Last Man Standing, maar zeker niet de laatste keer!’ vertelt ze enthousiast. ‘Ik heb ontzettend genoten van de dag zelf die zo goed verzorgd was door MIND. Er werd gezorgd voor entertainment, interviews, contact, beweging, eten en drinken. Het was helaas ontzettend slecht weer die dag, maar de sfeer in Amsterdam was zo goed dat ik er eigenlijk geen last van heb gehad. Je kon echt de samenhorigheid, liefde en erkenning voelen.’

Ook de aanloop ernaartoe heeft Joni een enorme boost gegeven. ‘Het was de bedoeling om in je omgeving bekendheid te creëren en donaties op te halen voor Last Man Standing,’ blikt ze terug. ‘Dat vond ik heel spannend, want je merkt dan toch dat het taboe op psychische problematiek groot is. Mensen praten er liever niet over, zijn bang om veroordeeld te worden en dergelijke, maar toen ik eenmaal bezig was met campagne voeren, doormiddel van posten op Facebook en Instagram, ging het balletje rollen. Familie, vrienden en kennissen, iedereen die het maar horen wilde, vertelde ik erover. Mijn mooiste moment in deze campagne was het radio-interview dat ik een week voor Last Man Standing heb gegeven. Mensen kwamen vanaf dat moment echt los, zelfs de presentator stelde zich kwetsbaar op tijdens het live interview door zijn eigen ervaringen te delen. Ik ben in die laatste week door heel veel mensen benaderd met eigen verhalen, complimenten, succeswensen en zeer gulle donaties! Dat was voor mij echt wel een punt dat ik me zo gewaardeerd, trots en geliefd voelde.’

‘Wat ik heel erg graag zou willen is zoveel mogelijk mensen bereiken die het nodig hebben de juiste weg te vinden richting hulp, informatie, lotgenoten, et cetera. Daar begint het toch wel mee,’ aldus Joni. ‘Ik herinner me nog heel goed, dat toen ik zelf nog maar net had ontdekt dat het niet goed met me ging, maar totaal geen idee had wat er met me aan de hand was, ik vreselijk lang in het duister bleef tasten. Natuurlijk ging ik naar de huisarts en een maatschappelijk werker, maar zij konden mijn vragen niet beantwoorden, op internet vond ik alleen maar horrorverhalen en in mijn omgeving werd er absoluut niet over gepraat.’

Juiste behandeling
Het heeft Joni ruim vijf jaar gekost voordat ze de juiste behandeling had gevonden. ‘In mijn beleving kwam dat ook echt doordat er te weinig bekend is bij de professionals, zoals bijvoorbeeld de huisarts waar je als eerst komt,’ legt ze uit. ‘Ik heb mijn eigen huisarts moeten vertellen over de behandelmogelijkheden en dat er meer opties waren dan alleen de GGZ. Ik werd als leek continu van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk heb ik elk mogelijke behandeling en opname wel gehad bij de GGZ en werd ik uitbehandeld verklaard, terwijl ik nog niets was opgeschoten! Gelukkig was ik zelf te koppig om op te geven en ben ik net zo lang blijven zoeken naar meer. Puur door alle denkbare instanties aan te spreken en te gaan informeren, overal aan de alarmbel te trekken, tot aan het UWV en de Sociale Dienst aan toe. Helaas besef ik me ook heel goed dat heel veel mensen dit niet kunnen opbrengen en ergens geloof je ook wat de professional zegt. Zij weten het toch het beste?’

‘Ik denk dat hier nog heel veel winst in te behalen val,’ vervolgt Joni haar betoog. ‘De stap zetten om toe te geven dat het niet goed met je gaat is al zo moeilijk, dan zou de weg naar de juiste hulp en steun wel toegankelijker en bekender mogen worden. De wachtlijsten zijn al zo ontzettend lang. Als je dan ook nog eens steeds opnieuw moet gaan zoeken, weer opnieuw op een wachtlijst moet… In mijn ogen is dat toch verloren tijd.’

Joni heeft het als “ontzettend tof” ervaren om onderdeel te zijn van een landelijke actie. ‘Ik heb er heel erg veel voldoening uitgehaald,’ jubelt ze. ‘Het is zo fijn om iets te kunnen betekenen voor anderen, maar ook de waardering die ik ervoor heb teruggekregen heeft me erg goed gedaan. Het is zeker een oppepper geweest voor mijn zelfvertrouwen. Door aan Last Man Standing mee te doen ben ik zelf ook weer mijn eigen angsten aangegaan. Ik ben weer naar buiten gegaan, socialer geworden, heb mezelf laten zien en durven staan voor wat ik belangrijk vind.’

Complexe borderline problematiek
‘Ik heb aardig wat diagnoses gehad, maar kort samengevat is er bij mij sprake van complexe borderline problematiek cluster c,’ verduidelijkt ze. ‘Door intensieve MBT (Mentalization-Based Treatment, red.) als hoofdbehandeling, met in het na traject nog twee andere behandelingen waaronder EMDR, is het mij gelukt om onder andere de diagnose borderline eraf te krijgen. Dat wil zeggen: Ik voldoe niet meer aan de DSM “voorwaarden” om het label te dragen. In mijn ogen heb ik geleerd om op de juiste manier, eentje die voor mij en mijn omgeving prettig is, ermee om te gaan. De heftigheid van mijn klachten is significant afgenomen, waardoor het me niet meer in de weg staat. Het lukt me nu zelfs om bijvoorbeeld juist mijn emotie om te zetten in de kracht die ik nodig heb om een doel te behalen.’

Joni’s actiepagina had als titel “Niemand staat alleen.” ‘Ik wil dit ook echt benadrukken,’ zegt ze met klem. ‘In het dagelijks leven lijkt het vaak dat je er alleen voor staat of dat jij de enige bent die worstelt met stress en druk. Maar zolang je zelf niets zegt of een ander deelgenoot maakt van je struggels, geef je de ander ook geen kans om naast je te komen staan. Zelf kun je ook de stap zetten om niet alleen te blijven en vervolgens een ander het gevoel te geven dat hij of zij niet alleen staat. Je snijdt het mes aan twee kanten door in beweging te komen, anderen te motiveren en hopelijk de taboes en de stigma’s te doorbreken.’

Anika Rooke / Foto: MIND