Gevalletje borderline

Kathelijn: ‘Ik schaam me er niet voor dat ik borderline heb’

‘Ik miste een stem van binnenuit,’ vertelt schrijfster Kathelijn Hulshof over haar net verschenen boek Gevalletje borderline, waarin ze haar eigen ervaringen afwisselt met wetenschappelijke en medische informatie. Ze hoopt zo een compleet mogelijk beeld te geven van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Anika van Stichting Borderline sprak met deze gedreven lotgenoot over haar boek, vooroordelen, eigen worstelingen en anderen helpen.

Door: Anika Rooke

Kathelijn Hulshof is 32 jaar en kreeg in 2018 de diagnose borderline nadat er eerder een Obsessieve Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis (OCPS) was vastgesteld. Ze volgde verschillende therapieën bij het Academisch Medisch Centrum (AMC) en het Nederlands Psychoanalytisch Instituut (NPI) in Amsterdam. Kathelijn werkt drie dagen in de week als onderzoeker bij een vastgoedinstelling. Haar hobby’s zijn kickboksen en wakeboarden, maar ook snowboarden en skiën staan hoog op haar lijstje. ‘Het geeft me een gevoel van vrijheid,’ legt ze uit. ‘Dan kan ik mijn hoofd leegmaken.’ Ook het strand, de bergen en de natuur zijn belangrijk voor haar. Ze schrijft al jaren, waaronder gedichten. ‘Het is echt een uitlaatklep. Ik vind het heel fijn en leuk om voor mezelf te schrijven. Met mijn boek heb ik een eerste serieuze poging gedaan om naar buiten te treden. Ongelooflijk eng.’

Gevalletje borderline
Gevalletje borderline is een openhartig en aangrijpend boek, waarin Kathelijn haar eigen ervaringen met de borderline persoonlijkheidsstoornis afwisselt met wetenschappelijke en medische informatie. ‘Ik wilde een compleet beeld geven van wat borderline inhoudt, hoe het ontstaat, welke therapieën er zijn en hoe ik het ervaar,’ legt ze uit. ‘Veel boeken over borderline zijn door therapeuten of naasten geschreven, dat maakt de inhoud droog, niet invoelbaar. Ik miste heel erg een stem van binnenuit, hoe het echt voelt. Daarom ben ik zelf een boek gaan schrijven.’ Maar er is meer: Zo is Kathelijn jarenlang tegen allerlei vooroordelen aangelopen. ‘Er komt zoveel meer kijken bij borderline dan wat er beweerd wordt,’ verduidelijkt ze. ‘Ik wil op de barricade staan, de beeldvorming veranderen en proberen taboes te doorbreken. Dit boek heeft me heel erg geholpen om alles te verwerken en nu wil ik ook anderen helpen. En Gevalletje borderline is een handboek over mezelf voor mezelf.’

De titel van het boek is dan ook bewust gekozen. Kathelijn: ‘Op Twitter wordt de hashtag gevalletje borderline vaak gebruikt als scheldwoord voor een gekke vrouw. Heel erg vind ik dat. Ik probeer daarom door juist dezelfde hashtag te gebruiken een positieve trend rondom de stoornis te creëren door meer (feitelijke) informatie over borderline te geven. Zo ontstaat er hopelijk een positievere blik bij mensen. Er bestaan immers zoveel vooroordelen en er kleeft zoveel negativiteit aan de diagnose borderline. Ik schaam me er niet voor dat ik borderline heb. Ik durf mezelf ook gewoon een borderliner te noemen. Als ik dat niet zou doen, zou ik evengoed meedoen aan stigmatisering. Ik wil juist van die negatieve lading van het woord af.’

Superpositief
Kathelijn streeft ernaar met Gevalletje borderline zoveel mogelijk mensen te bereiken. ‘Mijn boek heeft een titel die de aandacht trekt, vertelt ze, ‘en dat zorgt er hopelijk voor dat mensen sneller de flaptekst lezen, geïnteresseerd raken en uiteindelijk mijn boek kopen, lezen of beluisteren.’ Inmiddels hebben de eerste reacties van lezers de schrijfster al bereikt. ‘Die zijn superpositief, ondanks de rauwe en heftige inhoud. Er is heel veel herkenning. Iemand schreef dat het net was of ik een kijkje in haar hoofd had genomen. Weer een ander gaat mijn boek door familieleden en vrienden laten lezen. Die persoon schreef: “Eindelijk, jij schrijft precies op wat ik niet kan zeggen.” Heel bijzonder, toch? Een derde heeft mijn boek met een lach en een traan gelezen en waardeert mijn zelfspot en humor.’ Ook de media biedt Kathelijn een platform om haar verhaal te doen. Zo stond ze al op de voorpagina van Mezza (het magazine van het Algemeen Dagblad) en ook de Telegraaf kan ze afvinken. De komende weken staan er nog meer interviews op stapel.

‘En ik heb een berichtje van het NPI gehad. In mijn boek ben ik heel kritisch over hun behandeling en de manier waarop alles in die tijd is gegaan. Ze zouden graag nog eens met mij gaan zitten en ze willen Gevalletje borderline opnemen in de literatuur van persoonlijkheidsstoornissen. Heel positief, dus. De driedaagse deeltijdbehandeling die ik tweeëneenhalf jaar bij het NPI volgde was erg chaotisch en er vielen enorm veel therapeuten uit. Ook zijn er wat betreft management verkeerde keuzes gemaakt. Ik ga het gesprek zeker aan en hoop dat de mensen die daar nu therapie volgen het beter hebben.’

Stortvloed aan orkanen
Kathelijn kreeg vroeger vaak te horen: “Jij kan geen borderline hebben.” ‘Voor het blote oog functioneerde ik blijkbaar want ik had een opleiding afgerond, werkte, had een huis en sprak regelmatig met anderen af,’ herinnert ze zich. ‘Als ik wilde uitleggen wat ik voelde, kwamen er allemaal warrige verhalen. Ik was er daarom zelf ook van overtuigd dat het geen borderline kon zijn. Vóór mijn diagnose had ik eveneens vooroordelen ten aanzien van deze stoornis. Ik paste niet in het plaatje. Ik deed het te goed, ook al vond ik persoonlijk contact moeilijk, worstelde ik met suïcidale dwanggedachten, emoties, somberheid, perfectionisme, zag ik alles zwart-wit en was er dat trauma uit mijn jeugd. Ik heb altijd op mijn ratio gevaren, anderen nagedaan, mijn tekortkomingen gecamoufleerd. Daar was ik heel goed in. Over borderline wist ik heel weinig, ik had er een negatieve associatie bij. Ik dacht echt dat ik gek was als ik die diagnose zou krijgen. Ik ben me meer gaan inlezen en dat heeft heel veel rust gegeven aan de stortvloed aan orkanen in mijn hoofd. Ik snapte nu waar mijn klachten vandaan kwamen en wat ik daaraan kon doen. Dat gaf me erg veel duidelijkheid.’

Kathelijn is heel blij dat ze Gevalletje borderline heeft geschreven. ‘Ik sta er 1000 procent achter,’ zegt ze overtuigd. ‘Op een normale manier over borderline praten, maakt het leven zoveel leuker! Ik wil graag een tweede boek schrijven, waarin ik schrijf hoe het nu met me gaat. Tegelijkertijd was dit eerste boek een uitputtingsslag, dus misschien moet ik mezelf wat meer tijd gunnen.’

Praten helpt
Na intensieve therapie gaat het nu goed met Kathelijn. ‘Alles rondom het boek brengt veel emoties teweeg en dan is het best lastig om op de rit te blijven. Ja, dat is soms wel zwaar,’ bekent ze eerlijk. ‘De afgelopen weken was ik heel depressief, voelde me neerslachtig en zo ontzettend leeg. Aan de andere kant merk ik hoe sterk ik ben en dat praten helpt. Ik zeg regelmatig tegen mezelf: “Je bent niet lastig.”’

Als laatste wil Kathelijn nogmaals benadrukken dat borderline niet iets engs is. ‘Er is hoop voor iedereen, hoe heftig deze frustrerende zoektocht ook is. Sinds een week of drie zie ik ook de positieve kanten van borderline. Ik ben zo veerkrachtig en heb een ontzettend doorzettingsvermogen. Dat mag ik niet vergeten. Borderline is een zware, complexe stoornis vol lijden, tegelijkertijd kun je met de karaktereigenschappen die je hebt echt heel ver komen als je de juiste hulp krijgt.’

Gevalletje borderline is in elke (online) boekhandel verkrijgbaar.