‘Een enorme uitdaging, maar wat een bijzondere reis’
Midden september was de 10e editie van de Socialrun. Ik had het geluk om mee te mogen doen bij het team Dimence, Mediant. De Socialrun is een non-stop estafetteloop van 555 km door Nederland. Wij hadden een team met daarin twee subteams. Als het ene team aan het rennen is, kan het andere team douchen, slapen, eten en even bijkomen. Als individueel teamlid loop je twee kilometer, dan fiets je twee kilometer uit, en zit je zes kilometer in de bus. Dit gaat gemiddeld 56 kilometer zo door. Dan komt het andere team naar het wisselpunt en gaan zij zo verder. Dit alles doe je ongeveer 48 uur lang. We begonnen en eindigden op Vliegbasis Soesterberg. Het doel van deze estafetteloop is om geld en aandacht te vragen voor organisaties die het stigma in de psychiatrie tegengaan. Het mooie tijdens deze run is dat je zowel met hulpverleners als hulpvragers loopt. En in het begin weet je ook niet wie wat is. Dat is heel erg fijn, want je bent zo allemaal mens, en dat is juist het doel bij dit evenement.
De hele week zat ik vol spanning. Ik had geen idee wat ik me erbij voor kon stellen en dat is toch best wel eng. Donderdag had ik al mijn spullen klaargelegd en ingepakt, vrijdag nog een ochtend wachten en toen kon ik eindelijk aan de reis beginnen. En wat voor een… Een van mijn teamgenoten kende ik van runningtherapie, verder was iedereen nieuw voor mij. Dit was een hele uitdaging, maar gelukkig zat ik in een heel leuk team en al snel voelde ik me veilig.
Nu heb ik nogal wat littekens van het automutileren, dus ik had me goed aangekleed. Het was echter behoorlijk warm. Dit gaf even wat spanning, maar uiteindelijk heb ik een teamgenoot in vertrouwen genomen. Ik wil mensen niet in verlegenheid brengen, maar ze reageerde heel begripvol. Ik moest doen waar ik me prettig bij voelde. Voor het eerst in maanden tijd heb ik toen mijn vest uitgetrokken. Het was best spannend, maar de rest van het weekend heb ik heerlijk met vrije, blote armen kunnen lopen. Eerste hobbel goed overwonnen.
Bij het eerste blok wat ik mocht lopen, voelde het alsof ik kon vliegen. Nog nooit heb ik 12 kilometer zo snel afgelegd. Het gaf energie om samen bezig te zijn voor een goed doel.
Zaterdag sloop de vermoeidheid er echter in. Weinig slaap en wel heel intensief bezig zijn, begon zijn tol te eisen. Daarnaast kwam mijn onzekerheid keihard om de hoek kijken. Ik begon te huilen en kon niet stoppen. Opeens kwamen er allerlei emoties omhoog waar ik geen controle over leek te hebben. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Op dat moment wilde ik maar een ding: naar huis. Naar de veiligheid waar het niet erg is om te huilen. Normaal gesproken zou ik op zo’n moment echt naar huis vluchten. Hoe ik dan naar huis zou moeten gaan zou niet uitmaken. Al zou ik kilometers naar een station moeten lopen… Ik appte mijn pleegmoeder en was al van plan de reis naar huis uit te zoeken. Iets in me maakte dat ik toch een berichtje naar mijn bekende teamgenoot stuurde. Ik zei dat ik niet wist hoe ik het vol moest houden. Ze reageerde heel lief, gaf me ruimte om te komen en van me af te praten. Eerst heb ik op een rustig plekje muziek geluisterd en een heleboel tranen laten stromen. Vervolgens heb ik haar opgezocht, we hebben gepraat en langzaam zakten de paniek en de hoge emoties. Ik ging door!
Dit was echt het kantelpunt van het weekend. Mijn hoofd leek de veiligheid op de proef te stellen en wat een geluk, de omgeving doorstond de proef en ik voelde me veilig. Die avond tijdens het volgende blok zei een teamgenoot: ‘Wow je bent je eigen 2.0 versie! Je was al leuk, maar nu ben je zelfs nog leuker.’ De warmte stroomde mijn lijf binnen, ik kon het binnen laten komen en het voelde fijn om de warmte te ervaren.
De Social Run was een enorme uitdaging, maar wat een bijzondere reis. Ik heb zo intens genoten. Zo schreef ik op maandagochtend het volgende aan twee hardloopmaatjes van thuis:
‘Het was echt een turbulent weekend met alle emoties die voorbij stormden. Maar het mooiste was: ik werd gezien als mezelf en dat voelde zo tof. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me gezien zonder bagage/verhaal. Meestal verschuil ik me daarachter of denk ik dat ik het nodig heb, maar dit weekend bleken jullie woorden te kloppen: ik ben een leuk mens. Dit durf ik te vaak nog niet te geloven, maar dit weekend mocht ik het ervaren. Jullie zijn vaak in mijn verhalen voorgekomen, want ik ben zo blij met jullie! Als je teruggeworpen wordt op de basis, zoals dit weekend, dan blijkt dat je nog steeds welkom bent. Wow, dat was echt een toffe ervaring. Het is lastig te omschrijven, misschien ben ik heel vaag, maar het was gewoon een super bijzonder weekend. En het voelde echt heel goed dat jullie steeds in gedachten meeliepen. Dat gaf zo’n kracht. Tot snel!’
Een hele belevenis en opnieuw blijkt: ‘Een mens kan meer dan hij/zij denkt.’
Loïs
Loïs: ‘Dit was een zonsondergang bij Zeeland. Die middag mocht ik na mijn diepe dip hier de zon tegemoet rennen.’