Skip to content

“Hebben jullie kinderen?”, vroeg de onbekende man op het lotgenotencontact van naasten van iemand met de Borderline Persoonlijkheids Stoornis (BPS).
“Nee” antwoordde ik, toen al met de brok in de keel omdat onze relatie door een woelige periode ging en ik daarover bovendien net had verteld.
“Dan geef ik het advies om zo vlug en hard mogelijk van de relatie weg te lopen”.
Met grote ogen en stomverbaasd hoorde ik het aan. Ik probeerde mijn tranen zo goed mogelijk te bedwingen en de opkomende frustratie van mij af te zetten.
Zo goed en zo kwaad als ik kon, antwoordde ik beheerst: “Ik ben hier niet naar toe gekomen om dit te horen”.

Nu, ruim een half jaar later, en zelfs ook vlak na de bijeenkomst, snap ik beter waar zo’n reactie vandaan komt, maar op dat moment kon ik het moeilijk horen. Ik wilde toen (en ook nu nog) niet diegene zijn die niet haar best zou doen om begrip te tonen en erin te slagen verbinding te maken door er onvoorwaardelijk te zijn voor diegene die zoveel betekent voor mij.

Nu had ik het liefst van al willen zeggen dat we, mijn partner en ik, een weg gevonden hebben, ondanks (of zeg ik liever mét) borderline, maar helaas. De mate van destructiviteit heeft ertoe geleid dat we beiden niet anders kunnen dan onze eigen weg gaan, met vallen en opstaan, zeker voor mijn ex-partner. Want de uitspraak ‘I hate you, don’t leave me’ sluimert nog altijd heel hard door, zelfs nu we beiden hebben uitgesproken dat het beter is dat we uit elkaar zijn. Eerst harmonieus, nu vaak nog in strijd….

Waarom ik besloten heb om als ex-partner te schrijven voor deze nieuwsbrief?
Omdat ik in mijn eigen omgeving moeilijk kan vertellen over de gebeurtenissen in mijn leven, wat dat me mij doet en hoe ik me voel. Het stigma over mentale gezondheid en dus ook over relaties met iemand met een psychische kwetsbaarheid is groot. Het doorbreken van het stigma, dat merk ik elke dag, is broodnodig! Daarom wil ik graag ervaringsverhalen delen in de hoop dat het herkenning en steun biedt voor naasten. Het zijn niet alleen de mooie plaatjes. Het zijn de indrukwekkende en ook emotionele verhalen van een relatie die niet zo vanzelfsprekend was, en misschien ook nooit zal zijn, zelfs als we ‘maatjes’ blijven of worden. En omdat ik tenslotte niet wil vergeten dat de relatie met deze ‘borderliner’ (persoon met een psychische kwetsbaarheid) er ook één was van hoogtes. Dat elke persoon uniek is en dat we ook een unieke relatie hebben gehad met bijzondere momenten. Hoe gek het ook klinkt, juist door borderline.

Mijn intentie is om vanuit respect te schrijven over de belevenissen die ik met een bijzondere man heb meegemaakt. Ik ken niemand die zo puur, kwetsbaar en authentiek is als deze persoon. Ik ken ook niemand die zoveel pijn ervaart en voelt wat hij voelt als deze persoon. Hemel en hel liggen vaak dicht bij elkaar, al is dat voor een naaste niet of nauwelijks te zien. Ik wens sowieso ieder mens een eigen leven toe, en niet een overleven.

Schrijven voor de Nieuwsbrief is ook out of my comfortzone. Tegelijkertijd geloof ik wel dat deze kwetsbaarheid tonen essentieel is om ook andere mensen te laten weten dat ze niet alleen staan in hun strijd. Herkenbaarheid mogelijk maken. En ook verschillende aspecten van leven met iemand met BPS laten zien en stigma’s doorbreken (het is niet alléén de kommer en kwel).

Ik maakte in het verleden tekeningen op basis van foto’s uit het verleden die ons verhaal uitbeelden. De tekening boven dit artikel typeert voor mij ook de periode waarin we ons nu bevinden. En ik vind de tekening daardoor heel toepasselijk bij deze eerste bijdrage.

Tot in een volgende nieuwsbrief.

Lieve groet
Pilby (echte naam bij de redactie bekend)