Na het zoveelste berichtje in de Nieuwsbrief en op de Facebookpagina van Stichting Borderline over vrouwen en hun strijd met borderline, plaatste ik een berichtje dat ook mannen vechten met borderline en waarom daar zo weinig aandacht voor was. De eerste de beste reactie was weer zo veroordelend, Mannen zuipen de klachten weg, ontkennen alles en zoeken geen hulp. Gelukkig kwam daarna een berichtje van de redactie: Doe je verhaal maar voor ons.
Hallo, ik ben Ralph, 49 jaar en wonend in de mooie Gelderse Achterhoek sinds 2002. Daar ben ik gekomen voor de liefde en de rust, ver weg van het thuisfront dat zoveel negatieve herinneringen had.
Sinds mijn 12e heb ik last van angststoornissen, sociale fobie en stemmingswisselingen. Ook emotioneel zat ik niet lekker in me vel. Maar dat realiseerde in me pas jaren later toen ik hulp vond voor mijn psychische klachten. Als ik mijn jeugd en jong volwassenheid moet beschrijven dan is dat er eentje vol met afwijzingen, kleineren, gepest worden en terug pesten, negatieve gedachten, geslagen worden thuis en omgaan met een ouder die zijn psychische klachten wegdrinkt met liters Heineken.
School was een hel, als zoontje van de conciërge kende ik de meeste docenten al jaren als huisvrienden van m’n ouders, en toch moest ik perse naar die school. Van klas 1 tot 5 was ik altijd de pispaal, de jongen die ze moesten hebben om te pesten, te negeren, te kleineren en dood te wensen, want wat was ik waard? Maar ik als vechter gaf niet op en streed mijn eigen strijd tegen deze hel op en buiten school. Vrienden werden gearrangeerd door ouders onderling, we moesten maar samenspelen, want dat was goed voor ons. En thuis, een pa die alcoholist was en een ma die te bezorgd was en alles goed praten. En de huisarts waar ik meermaals met mijn psychische klachten aanklopte gaf niet thuis. Ik was niet ziek en moest maar wat vaker een rondje fietsen, dan ging het wel over.
Na m’n opleiding ICT beheerder startte ik op een stageadres in Amsterdam en daar maakte ik kennis met de eerste bazige bazen die mij wilden kleineren als jong broekie van 17. Maar ik vocht voor mijn bestaan en kwam ook deze stage periode goed door. Wat volgde was de verplichte militair dienstplicht toen ik 18 werd. Ik loog bij de keuring over mijn psychische klachten want ik schaamde mij daarvoor, en volgens me huisarts was er niks mis met mij. Ik werd gewoon goedgekeurd. Gelukkig kwam ik wel in Nijmegen bij de Luchtmacht voor mijn opleiding. Een leuke tijd, want er was een groep oudste die het voor mij opnam toen ik ook hier weer eens werd gepest. Er zijn wat nare dingen gebeurd in die tijd, maar ook daar ben ik doorheen gerold. Ik voelde me een gek die met een echt wapen rondliep en nare gedachten daarbij had. Maar het is met hulp van de groep oudste allemaal goed gekomen. Van Nijmegen naar de luchtmachtbasis Gilze Rijen waar ik een fantastische tijd heb gehad zonder pesten maar met een leuk team.
En toen hoofdkantoor Den Haag. Een echte Hagenees waar ik binnen een halve dag bijna mee op de vuist ging, want ik vocht voor mezelf. De rest van me diensttijd zat ik op een andere afdeling met een klein bazig manneke als leiding. Ik zat bij zijn vriendinnetje op de kamer die ik tot huilen aan toe heb gekleineerd. Want wat haar manneke bij mij deed, deed ik bij haar terug. Maar ook dat kwam goed en we werden een sterk team en ik werd zelfs benoemd tot soldaat 1ste klas als dank voor mijn inzet.
Daarna volgde verschillende banen waar ik mijzelf moest bewijzen en dat ook deed, maar de psychische klachten achtervolgden mij overal. Vooral de angststoornis al ik weer eens tot midden in de nacht alleen in de drukkerij waar ik werkte aan het werk was. Deuren op slot en radio keihard zodat ik niks hoorde. Toen volgde 10 jaar Bank in Amsterdam waar ik snel carrière maakte tot het moment dat ik mijn afdelingschef en de ICT manager vertelde over mijn psychische klachten, toen begon het pestgedrag weer. Maar ze waardeerden me ook want ze regelden via de bank een goedkope hypotheek zodat ik een flatje in Weesp kon kopen en bij m’n ouders uit huis kon. Ik was 24 en eindelijk op mezelf met twee katten. En dat gaf rust.
Via een Computer Club die ik had helpen oprichten kreeg ik eindelijk echte vrienden die er voor me waren in moeilijke tijden. Maar het gevecht met de klachten die steeds uitgebreider werden bleef. Op advies van een van de vrienden nog maar een keer in gesprek met de huisarts en tot mijn verbazing was die op vakantie en was er een vervanger. We praatte over mijn klachten waar ik mee worstelde en een week later zat ik bij de psychiater voor een gesprek. Er volgde een half jaar gesprekstherapie en er werd gestart met Seroxat. Nou dat gaf 8 weken ellende waarbij ik door het diepste dal ooit ging, gevolgd door RUST in m’n hoofd. Minder angstige gevoelens en niet meer gekluisterd aan huis omdat ik niet naar buiten durfde; ik voelde me ineens vrij.
Wat volgde waren uitspattingen in daten met vrouwen, geld uitgeven aan van alles en nog wat. Ik leende 25 duizend euro voor investeringen in een Groenfonds want dat was geweldig en ging m’n rijbewijs halen. Dat Groenfonds bleek later pas een oplichting en ging 5 jaar geleden failliet. Vele dates later kreeg ik contact met een vrouw in de Achterhoek. We hebben twee jaar gechat en gebeld met elkaar, tot 31 maart 2001. Het was Pasen en ze zou gaan stappen met een vriendinnengroep, en impulsief als ik was riep ik dat ik wel mee wilde. Een kort verhaal, ik stapte met m’n tasje op de trein en had een geweldige avond. In oktober van hetzelfde jaar kochten we samen een huis en een jaar later hadden we een zoon. Beetje impulsief allemaal, maar nu 20 jaar later zijn we nog steeds erg gelukkig samen. Ze is m’n steun en toeverlaat in goede en slechte tijden. Ze kan er gelukkig goed mee omgaan.
De verhuizing naar de Achterhoek viel verkeerd bij mijn leidinggevende maar ik zocht de directie van de bank op en vroeg om toestemming voor de verhuizing en kreeg die. Toen was het hek van de dam op mijn werk. Ik ging 4 dagen werken en moest vechten voor mijn voortbestaan bij de Bank. 2 jaar later hadden ze zoveel “bewijs” tegen mij verzameld dat ik op non-actief werd gezet en later ontslagen. Ze waren de “lastpost” kwijt zoals ik later van een collega hoorde. Wat volgde waren een lange werkloosheid, een baan in Zeewolde bij een zeer wrede werkgever die hield van schreeuwen tegen z’n personeel en oneerlijke behandeling. Nadat ik me psychische klachten had opgebiecht toen ik vast liep in het werk, werd ik op staande voet ontslagen, want in het contract stond dat ik geen psychische klachten mocht hebben. Via de rechter kreeg ik gelijk en alsnog m’n salaris over het half jaar dat ik thuiszat. Maar dat was wel het begin van de financiële problemen die tig jaren zouden voortduren.
Vele werkgevers volgden met veel pestgedrag van collega’s en leidinggevenden. Het standaard verhaal van oneerlijke behandeling, kleineren en afwijzen. In 2010 vond ik op internet eindelijk de naam van de ziekte die ik had: ‘borderline’. Ik ging me inlezen en maakte een plan van aanpak. Zo vond ik in Apeldoorn SCELTA, het centrum voor persoonlijkheidsproblematiek. Via de huisarts kreeg ik een verwijzing en in februari startte ik met de 3 daagse deeltijdtherapie. Dat was heerlijk om eindelijk erkenning te vinden dat ik ziek was en me niet aanstelde zoals zo vaak werd gezegd.
Met vooral de schematherapie van Jeffrey Young ging ik hard aan de slag om mijzelf te herontdekken. Het waren 11 zware maanden waarbij ik ook nog extra PMT en agressietherapie kreeg voor mijn woede-uitbarstingen. Na dat jaar vond ik weer snel werk want na een WIA van 1,5 jaar had ik geen recht op WW geld. Ik kwam bij het Bevolkings Onderzoek in Deventer te werken waar ik ook weer heel snel klom op de carrièreladder. Ik was gelukkig maar bleef wel last houden van de nodige ups en downs, maar ik had weer plezier in het leven.
Aan al het goede komt een eind in mijn leven; m’n steun en toeverlaat, de afdelingschef, kreeg een andere baan en er kwam een interim chef voor terug. Gevolg: ruzie en kleineergedrag op de werkvloer. Dat heb ik nog 1 jaar volgehouden tot ik een andere baan had gevonden, ook in Deventer. De ergste 1,5 jaar werken in me leven volgden. Het ging goed tot ik weer vast liep in het werk en moest toegeven dat ik depressief was en borderline had. De werkgever werd boos dat ik dat had verzwegen en begon een pestcampagne tegen mij. 4 maanden later zat ik met een zware depressie thuis. En zo volgde de volgende werkgever, en nog een, en nog een en nog een.
Ik zit op dit moment bij werkgever 12 vanaf het begin van mijn werkcarrière op mijn 17e. Tijdens mijn werk in Deventer volgde ik nog Forensische gesprekstherapie waar ik na 2 jaar als uitbehandeld werd weggestuurd. Na mijn zoveelste depressieve periode zocht ik weer hulp en dat viel erg tegen. Een half jaar zoeken en smeken om hulp, maar overal vond men mij een “te zwaar geval”. Via de POH GGZ vond ik in Lochem wel een nieuwe therapeut. 4 jaar heb ik gesprekstherapie gehad tot ik ook hier weer werd weggestuurd als uitbehandeld en ‘je moet het zelf doen.’
Inmiddels werk ik in Doesburg bij een klein ICT bedrijf, heb ik eindelijk de strijd om erkenning door UWV gewonnen met hulp van de Sociale Dienst van mijn gemeente. Ik heb een loonwaarde van 40 % en mijn werkgever krijgt geld om mij in dienst te houden. Ze weten van mijn klachten en vinden dat prima. Heb ik een slechte dag? Dan werk ik gewoon rustig thuis en gaat het helemaal niet? Dan mag ik gewoon lekker in bed blijven tot ik mezelf weer heb teruggevonden. Dat is meestal na een paar dagen weer gelukt en dan gaan we gewoon weer lekker verder met ons leven. Vrienden heb ik nog steeds niet erg veel, en dat is wel erg jammer. Als je afspraken afzegt omdat je niet lekker in je vel zit die dag, dan haken veel mensen na een paar keer af.
Ja, 38 jaar psychische klachten is een lang verhaal, waarin waarschijnlijk veel mensen zich herkennen. Jammer dat er in deze maatschappij, vooral bij werkgevers, zo weinig waardering is voor mensen met borderline die ondanks klachten toch een reguliere baan hebben.
Bedankt Stichting Borderline voor alle informatie die jullie geven op de site. Ik kan mensen nu beter uitleggen waar ik last van heb en krijg zo stukje bij beetje een stukje erkenning.
Meer aandacht voor lotgenotencontact via bijvoorbeeld een forum zou ik erg op prijs stellen, want daar heb ik erg behoefte aan om zo mijn gedachten en ervaringen met anderen te delen.
Ralph