Ik heb een haat-liefdeverhouding met kerst. Aan de ene kant vind ik het leuk en aan de andere kant begin ik er steeds meer een aversie tegen te krijgen. Ik vier het immers al 45 jaar. Kerst is een ding geworden! En dat ding wordt steeds groter. Ik vind de sfeer in huis altijd heerlijk. Elke keer sta ik weer met een grote grijns op mijn gezicht de boom op te tuigen. Vroeger, als kind, was het heerlijk bij ons thuis. Ik kom uit een horecafamilie, dus qua eten en drinken zat het wel snor met die dagen. Het was een terugkerend ritueel dat ik samen met mijn vader de kerstboom uit ging zoeken. Mijn mening werd altijd erg gewaardeerd door mijn vader en mijn ‘ja’ gaf altijd de doorslag.
We werden jongvolwassenen en vriendjes kwamen over de vloer, dat betekende heel wat reuring. Ook omdat wij nu niet echt de meest normale vriendjes hadden. Dat zorgde voor spanning aan tafel. Je kon er vergif op innemen dat er altijd wel iemand uit zijn rol viel tijdens het kerstdiner. Dan had je je zakken wel weer gevuld voor een jaar. De jaren daarna zorgde ik ervoor dat ik altijd aan het werk was met de feestdagen. Dat was voor mij een verademing, want dan hoefde ik bij niemand in het gelid aan tafel te zitten. Vanaf die tijd is mijn zin in kerst behoorlijk gekelderd. De magische glans van vroeger is tot op de dag van vandaag ook nooit meer teruggekomen.
Ik leerde mijn man kennen en kreeg er nog een hele familie bij. Bij hun was het wel altijd leuk om de feestdagen te vieren. Het deed een beetje pijn dat het daar wel ging en bij mij thuis niet. Na een aantal jaren kwam ook daar de klad erin. We trokken elk jaar lootjes en kochten voor een afgesproken bedrag een cadeautje. Op een gegeven moment viel het ons op dat het gezin van mijn man steeds meer cadeaus kreeg die niet op ons lijstje stonden. Het gevoel bekroop mij dat ik gewoon een cadeautje uit iemands kerstpakket kreeg. Dat trek je heel even, maar al snel was de maat vol en hebben we ervoor gekozen om niet meer met alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes kerst te vieren, maar alleen nog met het eigen gezin. Zelfs in die gezellige, warme familie ging het na enige jaren dus ook mis.
Een van onze gezinsleden gaf nogal erg af op het feit dat we van die flutcadeaus hadden gekregen, daar waren we nu mooi van af. Onze familie breidde zich uit met kleinkinderen en alles was in het begin nog pais en vree. Tot een aantal jaar geleden, toen we besloten om alleen nog wat voor de kleinkinderen te kopen. Vaak werd er toch nog iets kleins voor elkaar gekocht, maar goed, de kinderen konden we dan lekker verwennen. Waar ik mijn nichtjes altijd een goed gevulde cadeaukaart gaf, kreeg mijn zoon alleen maar rotzooi van die discounter die begint met de letter A. Je begrijpt, mijn bloed begon te koken. Het laatste beetje aardigheid wat er nog bleek te wezen was hiermee met de grond gelijk gemaakt. Ik was zo boos. Juist ZIJ die de anderen veroordeelde, flikte het jaren later zelf. Een jaar later was ik aan de beurt en ik dacht: Zo tuthola, wat jij kan, kan ik nog veel beter! Ook ik ging winkelen bij die grote letter A en kocht daar allemaal onzin voor drie euro per persoon. Mijn wraak was daarmee zo zoet als honing.
Uiteindelijk hebben we ook met dat gedeelte van de familie gebroken. Ik liep op steeds meer egoïsme stuk. Het voordeel van ouder worden is dat je natuurlijk een schat aan ervaringen erbij krijgt. Ik heb geleerd om voor mezelf op te komen en paal en perk te stellen als mensen over mijn grenzen gaan. Waar ik vroeger nog met kromme tenen bij iemand aan tafel zat, doe ik mij dat geweld nu niet meer aan. Ik heb besloten dat ik op mijn manier kerst vier en doe waar ik zin in heb. Als dat een dag in pyjama is, prima! En ’s avonds eten we lekker een bord spaghetti bolognese op schoot bij de tv, omdat we heerlijk aan het zwelgen zijn bij al die foute kerstfilms.
Weet je, de hele wereld is vol van kerst alsof het zaligmakend is; dat je echt altijd met veel plezier bij mensen op visite moet en dat je jezelf ook helemaal uit de naad werkt in de keuken, want die lamsbout moet toch echt op tafel komen. Nu kan ik er om lachen dat het een grote façade is die we ons allemaal aan laten leunen. Word wakker mensen, het leven is niet altijd leuk. Je hebt niet altijd een familie waar het op rolletjes loopt. De waarheid is dat je gewoon een grote bak ellende kan hebben met die dagen en dat je dan ook nog denkt dat je de enige bent die alleen bij die kerstboom eindigt. Wie durft er nu echt hardop te zeggen dat kerst gewoon klote kan zijn? Ik! En het is een verademing dat ik er niet meer aan mee hoef te werken. En weet je? Dan betrap ik me altijd op de gedachte: dat had ik jaren eerder moeten doen!
Yezzie