Dinsdag is de dag dat ik echt hard moet nadenken op mijn werk. In de ochtend beginnen we altijd met een check-in. Iedereen krijgt de gelegenheid te vertellen hoe hij/zij zich voelt. Wat fijn. Het team begint met het delen van een emoticon in Microsoft Teams. Shit. Hoe voel ik me vanochtend? Terwijl de rest enthousiast begint met het delen van veel blije emoticons, zit ik met mijn handen in mijn haar. Welke emoticon ga ik kiezen? Ja, ik werd verdrietig wakker.
Waarom? Geen idee. En mijn emoties gaan soms zo snel, maar 
sturen is ook zo raar. ‘Heb je borderline of zo?’ Ik hoor het de collega’s denken. Oh, laten we bij wijze van gedachtenexperiment toch een keer eerlijk zijn. Je denkt gewoon even niet na over het naderende ongemak van je collega’s maar je deelt braaf twee emoticons:
‘Oh Ned, wat is dat toch? Dat is wel heel extreem. Kan je dat uitleggen?’
‘Vanochtend was ik somber en wilde ik dood. Ja, niet dat ik dat serieus neem, maar zo voelde ik me gewoon. Gaat wel weer over.
Terwijl die ene collega in paniek de crisisdienst voor je belt, wordt de digitale vergadering ontbonden door je leidinggevende: ‘Blijf jij even hangen, dan praten we even. Niet ophangen hoor!’
‘Ja, maar ik voel me nu wel weer oké. Nee, ik hang me niet op. Het gaat prima, ik moet zo naar een vergadering. Echt, dit is niks bijzonders, het gebeurt heel vaak. We moeten nog praten over de mails die binnengekomen waren. Alsjeblieft M., kunnen we gewoon aan het werk?’
Je weet gewoon zeker dat je dan een week later in een gesprek zit met je leidinggevende waarin je te horen krijgt dat je niet in het team past. ‘Nee, het ligt echt niet aan de kwaliteit van je werk, je doet het prima. Je bent eigenlijk ook slim genoeg. Ik denk eerlijk gezegd dat je overgekwalificeerd bent. Je werkt ver beneden je niveau. Dit is niet goed voor je.’
Nee, hou maar op, dat wordt niks. We houden het gewoon bij 
, wat er ook gebeurt.
Ned Broiler