Ik ben Danique en moeder van twee hele lieve kinderen. Mijn verhaal begint 28 jaar geleden. De eerste zeven jaren van mijn leven begonnen redelijk rustig. Ik woonde alleen met mijn moeder nadat mijn vader op mijn derde was weggegaan. Omdat ik nog zo jong was, kan ik me weinig van die tijd herinneren.
Mijn problemen begonnen rond de pubertijd. Ik was oprecht een vreselijke puber! Een heel ander persoon dan dat ik voor de pubertijd was, maar is niet elke puber vervelend? Op mijn 18e werd ik zwanger. Mijn zwangerschap was heerlijk en ik keek erg uit naar mijn kleine wonder. Mijn relatie hield helaas geen stand en ik had al snel een nieuwe partner. Op mijn 22e kreeg ik ook nog eens een heel mooi meisje. Een koningspaar in vier jaar tijd! Ik had alles wat m’n hartje begeerde. Dacht ik…
Na mijn laatste bevalling kreeg ik last van een heftige depressie. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest en heb een afspraak met de huisarts gemaakt. Ik kreeg te horen dat bij hen al langer bekend was dat ik borderline had. Borderline? Maar ik eet toch normaal? Ik wist niet wat borderline was en verwarde het met boulimia. Van een borderline persoonlijkheidsstoornis had ik namelijk nog nooit gehoord. Ik werd doorverwezen naar een GGZ-instelling en daar zou ik in therapie gaan. Ook struinde ik het internet af en kwam daardoor steeds meer tegen over borderline. Ik herkende mezelf in bijna alle kenmerken, behalve zelfbeschadiging.
Niet veel later kreeg ik er een diagnose bij: ADHD. Ik ondervond hier amper hinder van, want druk zijn is soms best leuk. Impulsief zijn ook. Verlatingsangst heb ik met de jaren ontwikkeld. Mensen mochten niet bij mij weggaan en dat gold vooral voor mijn partner. Ik probeerde met alles wat ik in me had diegene tegen te houden om mij te verlaten: ‘Ga niet weg, en als je wel weggaat dan…’ Ik werd suïcidaal en wilde niet meer leven. Ik dacht dat de kinderen beter af waren zonder moeder met borderline. Om nog maar te zwijgen over de vele bijbehorende stemmingswisselingen en de angst om alleen te zijn. Nee, het leven had zijn dieptepunt bereikt na twee crisisopnames; het was goed zo.
Ik heb één suïcidepoging gedaan, maar ben nu dankbaar dat het mij toen niet gelukt is. Nadat ik in het ziekenhuis van de intensive care af mocht, werd ik opgenomen in het psychiatrisch gedeelte van het ziekenhuis (PAAZ). Ik heb daar een hele lange mail gestuurd naar een expertisecentrum waarin ik mijn levensverhaal vertelde. Ik moest dit op eigen kracht doen, omdat de psychiater van de PAAZ vertelde dat er geen behandeling voor mij was. Ik was niet ‘erg’ genoeg voor een langdurige klinische behandeling en zij konden mij niet verder helpen. Ik stuurde een mail van vier kantjes en kon twee weken later al bij het expertisecentrum terecht. Ik was blijkbaar wel ‘erg’ genoeg, wat dan weer niet positief is, maar wel positief in de zin dat er hulp was!
Ik ben negen maanden weggeweest. Mijn geweldige kinderen, die van mij niks begrepen omdat ze nog zo jong waren, zag ik alleen in de weekenden. Ik had er alles voor over om beter te worden. Helemaal beter worden lukte niet, mijn kwetsbaarheden zouden namelijk altijd een deel bij mij horen. Stabiel blijven werd het volgende ijkpunt en dat was voldoende om voor te knokken.
En stabiel werd ik, dankzij intense therapie, de juiste crisisplannen, ander gedrag, inzicht en een heel langdurig acceptatieproces. Maar ook dankzij de mensen om me heen die mij bleven steunen en er voor mij waren. Ik was eveneens trots op mezelf. Ik heb het toch even geflikt!
Ik ben nu vrijwilliger bij Stichting Borderline en heb de droom om ervaringsdeskundige te worden. Op die manier kan ik mijn verhaal omzetten in kracht, in helpen en ondersteunen, en – ik hoop – in motivatie. Ik had nooit gedacht hier ooit uit te komen, maar als ik het kan, help ik jou graag het ook te kunnen.
– Danique